مسئله رجعت در عصر امام صادق علیه السلام

عصر امام صادق علیه السلام از دوره های طلایی حضور ائمه علیهم السلام به شمار می رود. درگیری های امویان با عباسیان که منجر به ضعف حکومت شده بود باعث شد امام از فضای باز بوجود آمده نهایت استفاده را ببرند.
هجوم شبهات در اثر اختلاط مسلمانان با غیر مسلمانان و نیز ظهور فرقه های گوناگون که به راحتی و بدون ترس از حاکمیت می توانستند نظرات خود را مطرح کنند، از ویژگیهای بارز عصر امام صادق علیه السلام بود.
تا قبل از امام ششم مسئله رجعت فقط به صورت مخفیانه نام برده می شد به طوریکه امام باقر علیه السلام به شاگردان خود سفارش می کردند که از بردن اسم رجعت خوداری نموده و با احتیاط درباره ی آن سخن بگویند.(۱)
در دوران امامت امام صادق علیه السلام دو خط فکری دولتی و غیر دولتی یا به تعبیر دیگر، اندیشه ی مکتب خلفا و مکتب اهل بیت علیهم السلام در مقابل یکدیگر بوجود آمدند که هر یک با تبین اصول و فروع عقاید خود از یکدیگر جدا می شدند.
در عصر شکوفایی مکتب اهل بیت به زعامت امام صادق علیه السلام، یکی از عقائدی که شیعه و مکتب اهل بیت را از دیگران جدا می کرد، اعتقاد به رجعت بود.(۲) امام علیه السلام اعتقاد به رجعت را به عنوان یکی از ویژگی های فکری شیعه که آنها را از دیگران جدا می کند، معرفی می کردند و از منکران آن برائت جسته، می فرمودند: از ما نیست کسی که اقرار به رجعت نکند.(۳)
۱.بحار الانوار، ج ۴۰، ص ۳۹
۲.صفات الشیعه، ص ۳۰.
۳. بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۹۲