مسئله رجعت در عصر ائمه علیهم السلام

در عصر نبوی درک معارف دینی برای بسیاری از مسلمانان دشوار بود. لذا پیامبر صلی الله علیه و آله، موضوعاتی مانند رجعت را برای خواص اصحاب بیان می فرمودند.
با رحلت رسول خدا صلی الله علیه و آله، مسلمانان بجای اینکه به« باب علم النبی» مراجعه کنند به کسانی مراجعه کردند که به کرات به عجز و ناتوانی خود در درک معارف دینی اعتراف می کردند. از این دوره به بعد یک خفقان عجیبی در تاریخ اسلام به وقوع پیوست.
دستور منع نقل و کتابت احادیث نبوی توسط شیخین، خسارت بزرگی را در معارف اسلامی به جا گذاشت. اکثر احادیث نبوی، تحریف و یا از بین رفت.
با این حال ائمه معصومین علیم السلام، در حدی که شرایط اجتماعی و اعتقادی مردم اجازه می داد، سعی در جلوگیری از انحراف از مسیر اسلام داشته و به تبین معارف حقّه می پرداختند.
عده ای از اصحاب رسول خدا صلی الله علیه و آله که هنوز روایات نبوی را فراموش نکرده بودند در مجالس خصوصی روایاتی که از آن بزرگوار در تفسیر آیات رجعت وارده شده بود را سوال می کردند و حضرات معصومین علیهم السلام هم تأیید می فرمودند.
ابان بن ابی عیاش می گوید: تمام روایات رجعت را که ابوطفیل از پیامبر صلی الله علیه و آله نقل کرده بود را در مجلسی که جمعی از اعیان رسول خدا صلی الله علیه و آله بودند برای امام سجاد علیه السلام خواندیم و امام ضمن تأیید آن ها فرمودند: این ها روایات ما و صحیح است.(۱)
این وضعیت تا زمان امام صادق علیه السلام ادامه داشت تا اینکه در زمان آن حضرت بحث رجعت وارد فاز جدیدی شد که ما در جلسه آینده به آن خواهیم پرداخت.
۱.بحار الانوار، ج ۵۳، ص ۶۸.