استقرار حکومت و گناه مردم
آیا بعد از استقرار حکومت آن حضرت گناهی صورت نخواهد گرفت؟
مهم ترین عامل صدور گناه از انسان طمع و حرص او به اندوختن مال دنیا و احساس نیاز انسان به متاع دنیا است.
وقتی انسان به قدر کفایت از مال و ثروت بهره مند گشته و عزت و آبروی اجتماعی بیابد و بینش او الاهی شود و دنیا و متاع آن برایش بی ارزش گردد و به یقین برسد که تمامی وعده های الاهی حق اند و – گرچه دیگران نخواهند و نپسندند و در سر راه تحقق آن مانع بتراشند – بالاخره محقق خواهند شد. اگر انسان به یقین برسد که معاد و حساب و کتابی در کار است و بهشت و آنچه در آن است قابل مقایسه با عمر دنیا و آنچه در آن است نبوده، دیگر انگیزهای برای ارتکاب گناه باقی نمیماند. به خصوص که بنابر برخی روایات و استدلالهای برخی محققان فرزانه، عمر ابلیس نیز با قیام حضرت (ع) تمام خواهد شد و به استناد برخی روایات آن ملعون به دست نبی اکرم (ص) در بیت المقدس ذبح خواهد شد و تسویلات و وسوسهها و تزیینهای او هم منقطع میگردد(۱)
از طرف دیگر، موانع بی شماری مثل حکومت عدل فراگیر که رهایی از عدالت آن امکان ندارد، محیط امن و امان و سالم و عدم پذیرش فساد و تباهی و گناه از طرف عموم مردم، مانع صدور گناه خواهد بود، پس انگیزه، مفقود و مانع، موجود میشود. لذا گناه صادر نمیشود، در این زمینه نیز احادیث فراوان است، از جمله:
امام صادق (علیه السلام) آن دوران را این گونه توصیف میکنند: “روابط نامشروع، مشروبات الکلی و رباخواری از بین می رود، مردم به عبادت و اطاعت روی می آورند، امانت ها را به خوبی رعایت می کنند، اشرار مردم، نابود می شوند و افراد صالح باقی می مانند”.(۲)
و پیامبر (ص) میفرمایند: “خداوند به وسیله ی مهدی (عج) از امت رفع گرفتاری میکند، دلهای بندگان را با عبادت و اطاعت پر میکند و عدالتش همه را فرا میگیرد. خداوند به وسیله او دروغ و دروغ گویی را نابود میسازد. روح درندگی و ستیزه جویی را از بین میبرد و ذلّت بردگی را از گردن آنها بر میدارد”.(۳)
۱) ر. ک: المیزان، عربی، ج ۱۴، ذیل آیه ۳۶، سورهی حجر، ص ۱۶۰، ۱۶۱، ۱۷۵.
۲) منتخب الاثر، ص ۴۷۴؛ الزام الناصب، ص ۲۲۸؛ الملاحم والفتن، ص ۵۴، منقول از، روزگار رهایی، ج ۲، ص ۶۰۰.
۳)بحار، ج ۵۱، ص ۷۵؛ الملاحم والفتن، ص ۵۶؛ غیبت شیخ طوسی، ص ۱۱۴ و….