۸۷. ادعای سامر ابوقمر ۱
به گزارش روزنامه کیهان (دوشنبه ۳۰ بهمن ۱۳۸۵) «سامر ابوقمر» پس از سقوط صدام حسین در فروردین ۱۳۸۲ مدتی ناپیدا بود و در این مدت کتاب «قاضی السماء» را به رشته تحریر درمی آورد.
وی در این کتاب خود را «شیعه خالص» معرفی می کند و در عین حال در آن همه اعتقادات شیعه راجع به امام زمان عجل الله فرجه و حتی اینکه امام زمان فرزند حضرت امام حسن عسکری علیه السلام است را کاملا مردود می شمرد و در ادله فراوان و متقن شیعه در این خصوص خدشه وارد می کند. وی در کتاب خود علم ائمه راجع به امام بعد از خود را نفی و آن را مختص به خدا می داند. او جعفر کذاب را «جعفر زکی» معرفی نموده و نواب اربعه حضرت ولی عصر را تخطئه می کند و نیابت آنان را مردود می شمرد.
سامر ابوقمر پس از نفی اعتقادات اصیل شیعه مدعی می شود که خود او «امام زمان» است! وی خود را فرزند بلافصل امیرالمومنین و فاطمه زهرا علیهما السلام معرفی می کند و مدعی می شود که نام حقیقی او «علی بن علی بن ابیطالب» است و برادر امام حسن و امام حسین -علیهما السلام- می باشد که در زمان حیات صدیقه طاهره، بصورت نطفه ای به آسمان برده شده و در آنجا منجمد گردیده و سپس در این زمان در رحم مادر (دوم) او «امه السودا» قرار داده شده و او متولد گردیده است!
او در کتاب خود با اهانت به سلسله مراجع عظام تقلید از شیخ طوسی (رحمه الله علیه) تا مراجع فعلی، آنان را منحرف و «مهدور الدم» معرفی می نماید. کتاب «قاضی السماء» که در حدود ۶۰۰ صفحه تنظیم شده، توسط عناصر بعثی چاپ و توزیع گردیده است.
