ایمان به غیبب در عصر غیبت کبری
در غیبت کبری که امکان ارتباط حضوری با آن حضرت وجود ندارد این سؤال مطرح است که چگونه افراد میتوانند امام خود را بشناسند و به او ایمان آورند در حالی که ادعای رؤیت و ارتباط با آن حضرت هم در روایات نفی شده است و آمده است کسی که این ادعا را کند کذّاب می باشد.
نخستین قدم در زمینه سازی قرآن کریم نموده است و با مطرح کردن اصل ایمان به غیب آن را یک شاخص برای مؤمنان در ابتدای سوره بقره مطرح کرده است. خداوند تبارک وتعالی می فرماید:
الم ، ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فیهِ هُدىً لِلْمُتَّقینَ ، الَّذینَ یُؤْمِنُونَ بِالْغَیْبِ وَ یُقیمُونَ الصَّلاهَ وَ مِمَّا رَزَقْناهُمْ یُنْفِقُونَ[۱]
ایمان به غیب شامل ؛ حکومت جهانی مهدوی و اعتقادبه وجود ایشان و غیبت طولانی آن حضرت وایمان به خدای تبارک وتعالی و قیامت و … می شود.
در دوران غیبت صغری برای حل این مشکل راه حلهائی مطرح شده است که از قرار زیر می باشد:
- امام حسن عسکری (علیه السلام) فرصتهایی را برای شیعیان مهیا کرد تا آن حضرت را از نزدیک ببینند و به دیگران بازگو و معرفی کنند.
- گاهی اوقات پدر مهدی موعود بعضی مشکلات شیعیان را به دست فرزندش حل می کرد تا مردم توانائی او در این زمینه درک کنند.
- سفرای آن حضرت که با ایشان در ارتباط بودند و بعد آنها امام را به مردم معرفی می کردند.
- جوابهائی که از سؤالات مردم می داد همگی با یک خط و نشان و سلیقه بود واین دالّ بر وحدت مبدأ این سفارت دارد.
در کنار این دلائل علمی ، دعاها ، زیارات ،تشرفات و کرامات بهترین تاثیر را در تعمیق ایمان و ارتباط و شناخت شخص را بر جای خواهد گذاشت.
منبع برای مطالعه : کتاب الغیبه – شیخ طوسی
[۱] بقره / ۱-۳