سر درس مهدویت ۸۴ (انتظار فرج ۲)

گفتیم که انتظار بر دو گونه است، گونه اول نوعی ایستائی و توقف و خمودی است که از دل آن ویرانگری و نابودی و اباحی گری بیرون می آید و منجر به تعطیل شریعت و اخلاق می شود و اما گونه دومی نیز دارد.

گونه دوم: انتظاری که سازنده است، تحّرک بخش است، تعهّدآور است، عبادت است، بلکه با فضیلت‏ترین عبادات است.

از مجموعه آیات و روایات اسلامی استفاده می‏شود که ظهور مهدی موعود علیه السلام حلقه‏ای است از حلقات مبارزه اهل حق و اهل باطل که به پیروزی نهایی اهل حق منتهی می‏شود. سهیم بودن یک فرد در این سعادت موقوف به این است که آن فرد عملاً در گروه اهل حقّ باشد. مقدمات ظهور را فراهم آورده است و به اصلاح خود و جامعه اقدام کرده است. امامان و رهبران معصوم الهی به طور روشن و صریح با ارائه تصویری مناسب از انتظار، روی برداشت درست و صحیح از مفهوم آن تکیه داشته‏اند و انتظار را از مقوله عمل به حساب آورده‏اند.

اهمیت آمادگی و زمینه‏سازی را می‏توان در پیام امام صادق‏علیه السلام یافت که فرمود: «لیعدنّ أحدکم لخروج القآئم ولو سهماً، باید هرکدام از شما برای خروج قائم آمادگی پیدا کند اگرچه با تهیه کردن یک تیر باشد.» (بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۶۶)

کسى از امام صادق علیه السلام پرسید: چه مى گویید درباره شخصى که داراى ولایت پیشوایان است و انتظار ظهور حکومت حق را مى کشد و در این حال از دنیا مى رود؟ امام فرمودند: «او همانند کسى است که با رهبر این انقلاب در خیمه او بوده باشد» – سپس اندکى سکوت کردند – و فرمودند: «مانند کسى است که با پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله در مبارزاتش همراه بوده است.» (اثبات الهداه، ج ۷، ص ۴۰) در درس آینده در خصوص فضیلت این انتظار مطلوب بیشتر سخن خواهیم گفت.