سر درس مهدویت ۷۱ (امامت در سنین کودکی ۳)
امامت کودک پنج ساله در باور شیعیان، عجیب تر از نبوت کودک شیر خوار در قرآن کریم نیست. آری هر آنچه جماعت وهابیون در خصوص نبوت کودکان شیر خواره گویند شیعه نیز در خصوص امامت برخی از امامان معصوم در سنین خردسالی می گوید.
به هر روی در درس گذشته از نبوت عیسی در گهواره سخن گفتیم، اینک بشنوید از نبوت پیامبر دیگری در سنین کودکی؛ خداوند متعال به حضرت یحیی در زمان کودکی چنین خطاب کرده است: «یا یَحْیى خُذِ الْکِتابَ بِقُوَّهٍ وَ آتَیْناهُ الْحُکْمَ صَبِیًّا؛ ای یحیی کتاب [خدا] را با قدرت بگیر و به وی در دوران کودکی حکم دادیم.» (مریم: ۱۲) در اینکه مراد از «حکم» در آیه شریفه چیست در سخنان مفسران اهل سنت دو تفسیر بیان شده است، ابتدا اینکه «حکم» به معنای «نبوت» است (رک: تفسیر جلالین، ص ۳۰۹؛ کشف الاسرار و عده الابرار، ج ۶ ص ۱۳؛ تفسیر کبیر، ج ۲۱، ص ۵۳۵) و دیگر اینکه حکم به معنای «فهم و درک احکام و معارف و تعقل در مسایل و حکمت» است. (رک: جامع البیان، ج ۱۶، ص ۴۳؛ تفسیر القرآن العظیم، ص ۲۴۰۰؛ الدر المنثور، ج ۴، ص ۲۶۰ و روح المعانی، ج ۸، ص ۳۹۲)
بر اساس هر دو تفسیر – چه حکم به معنی نبوت و پیامبری و چه به معنی فهم کتاب و تعقل باشد – بدون شک آیه شریفه دلیلی است بر وجود این امکان که طفلی در خردسالی به مقامات بالای فکری و معنوی – نظیر امامت و نبوت – برسد. هنگامی که قرآن کریم با صراحت تمام چنین مقامی را برای کودکی بیان می کند به چه دلیل باید در مقابل امامت کودکی خردسال – که البته به اراده الهی مجمع فضائل است – تردید نمود.