سر درس مهدویت ۶۹ (امامت در سنین کودکی ۱)

یکی دیگر از اشکالات ابن تیمیه بر مهدویت در تفکر شیعه، امامت ولیعصر عجل الله تعالی فرجه الشریف در سنین کودکی است؛ به راستی چگونه ممکن است که کودکی در سن پنج سالگی به امامت برسد؟! (ر.ک: منهاج السنه، ج ۴، ص ۸۹)

آری! اگر بر طبق باور اهل سنت، امامت را صرفا یک جایگاه دنیوی برای حفظ نظم اجتماعی محسوب نموده و امام را همان رئیس یک حکومت که مامور حفظ انسجام آن است بشماریم و انتخاب او را نیز به مشورت عمومی، یا صلاحدید برخی افراد با نفوذ جامعه – نظیر آنچه در سقیفه اتفاق افتاد – و یا … واگذار نمائیم، آنگاه حق با ابن تیمیه است. به راستی مردم هرگز اداره امور جامعه خویش را به دست یک کودک نمی سپرند زیرا برای چنین حاکمی حداقل هائی از علم و توانمندی و تجربه و … در نظر دارند و هیچ یک از آنها را در جماعت کودکان خردسال نمی بینند.

اما اگر طبق باور شیعه – که حق نیز با ایشان است[۱] – امامت را یک جایگاه معنوی – نظیر نبوت – و امام را سرسلسله هدایت گری محسوب نمودیم و انتخاب او را هرگز به بشر نداده بلکه منحصرا از آن خدا دانستیم، آنگاه است که خداوند متعال با علم بی پایان خود بهترین گزینه را برای این امر خطیر انتخاب می نماید و هرگز در این انتخاب سن و سال و تجربه و … را ملاک قرار نمی دهد. به همین روی است که در قرآن شاهد به نبوت رسیدن کودکان، بلکه طفل شیرخواره هستیم و به تعبیر قرآن «اللَّهُ أَعْلَمُ حَیْثُ یَجْعَلُ رِسالَتَهُ؛ خدا داناتر است که مقام رسالت را در کجا قرار دهد.»

در درس های بعد، برای روشن تر شدن سستی اشکال ابن تیمیه از نبوت دو کودک شیرخوار در قرآن کریم سخن خواهیم گفت.

[۱] در خصوص این مساله در سلسله مباحث «سر درس امامت» در همین سایت بحث شده است.