محبت به امام زمان(عج) را زیاد کنیم(جملات آیت الله بهجت+حکایت)

وقتی به محبت مادر به فرزند یا محبت های دیگر می نگرم می بینم که به صورت
تحمیلی نبوده و خود بخود در دل انسان جای گرفته است. اصولا محبت امری
تحمیلی نیست. در مورد امام عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف نیز باید به
مرحله ای برسیم که این محبت در دل ما جای بگیرد و تحمیلی نباشد. در این
صورت مشکل ما از ریشه حل خواهد شد.

برخی محبت ها نیز به مرور زمان و در اثر ارتباط و مأنوس شدن با افراد به وجود می آید مانند بسیاری از دوستی های متداول در جامعه.

محبت اهل بیت و خصوصاً‌ امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف به ما شیعیان
ذاتی است. ما شیعیان پاره تن امامانمان هستیم. آن بزرگواران فرمودند:‌
شیعتنا خلقوا من فاضل طینتا. شیعیان از باقی مانده گل ما خلق شدند.
بنابراین ایراد و اشکال از ناحیه من و شماست که محبت حقیقی پدران معنوی
خصوصا امام زمان خود را از دست داده ایم. امام زمان عجل الله تعالی فرجه
الشریف می فرماید:

إنا غیر مهملین لمراعاتکم و لا ناسین لذکرکم. یعنی ما در
مراعات شما کوتاهی نکرده و یاد شما را فراموش نمی کنیم.

وقتی فرزندی را قبل از به وجود آمدن علاقه بین او و والدینش از هم جدا کنند
پدر و مادر آن فرزند را تا آخر عمر فراموش نمی کنند اما پس از مدت کوتاهی
آن فرزند یاد والدین عزیز خود را از یاد خواهد برد.

در مورد رابطه ما با
امام زمان مشابه این اتفاق رخ داده. آن قدر انس و ارتباط ما با حضرت کم شده
که گویا دیگر محبتی در این دل بی معرفت نمانده. جذبه و کشش از طرف آقا کم
نشده، من و تو بی معرفت شده ایم. ایشان به ما نزدیک است ما از ایشان دور
هستیم. آیه‌ الله بهجت رحمه الله علیه می فرمودند: «او « عین الله الناظره و
أذنه الواعیه» است و جلوتر از ماها می شنود حرف ما را! بلکه خودمان که حرف
می زنیم این صدا از لب می آید به طرف گوش، فاصله ای دارد،‌ او جلوتر از
این فاصله،‌ حرف ما را می شنود از خودمان،‌ کلام خودمان را! آن وقت آیا ما
می توانیم کاری بکنیم که او نفهمد؟ می توانیم کاری بکنیم که او
نداند؟….چرا کاری نمی کنید که همیشه خودتان را پیش آن حضرت ببینید؟‌ او
ما را می بیند و ما او را نمی بینیم! پس چرا این قدر دوریم؟» (۲). یار نزدیک تر از من به من است وین عجب تر که من
از خود دورم

البته و صد البته این ارتباط به یک باره آغاز نخواهد شد و این شکاف بین
مراد و مریدِ بی معرفت به سادگی پر نخواهد شد. اولین قدم، ایجاد یک سنخیت
بین خودمان و امام زمان است. تا همانندی نسبی نباشد محبتی شکل نخواهد گرفت.
وقتی فاصله روحی و فکری ما با اماممان زیاد باشد چطور می خواهیم توقع محبت
دائمی داشته باشیم و محبت ایشان در دل ما جای بگیرد. «سنخیت» نخستین و
مهمترین شرط برای رسیدن به امام است . سنخیت، علت انضمام است؛ و دو شیء،
تنها به این شرط می توانند به هم منضم شوند و پیوستگی یابند که از سنخیت
نسبت به یکدیگر بهره مند باشند. حال اگر کسی سنخیت با عالم ماده و مادیات
داشته باشد، نمی تواند هم سنخ با برتر از فرشتگان( حضرت ولی عصر)بوده و با
آنان ارتباط برقرار کند.

آیه‌ الله بهجت رحمه الله علیه درمورد راه ایجاد ارتباط با اهل بیت علیهم
السلام می فرمودند:‌» راه ایجاد ارتباط با اهل بیت علیهم السلام و مخصوصاً‌
حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف عبارت است از:‌

۱- معرفت خداوند متعال

۲- اطاعت محض از پروردگار

این دو موجب حب به خداوند و محبت نسبت به همه آن ها که خدا آنان را دوست می
دارد- مثل انبیاء‌و اوصیاء- ‌می شود. مخصوصاً‌ موجب علاقه و ارتباط با
محمد و آل محمد صلی الله علیه و آله و سلم می شود که نزدیک ترین آن ها به
ما حضرت صاحب الامر است.» (۳)

حقیقت این است که آن قدر از اماممان دور شده ایم که اعتقاد درستی هم
برایمان نمانده. آیه‌ الله بهجت رحمه الله علیه می فرمودند:« چنان چه در
اطاقی در بسته باشیم و بدانیم که قدرت بزرگی مثل آمریکا پشت در ایستاده و
سخنان ما علیه و له خود را می شنود و ضبط می کند و به موقع علیه ما به اجرا
می گذارد،‌ چقدر حال ما فرق می کند و مواظب سخنان خود می شویم! با این که
آن ها را نمی بینیم ولی علم داریم و می دانیم که پشت در هستند. پس چرا حال
ما نسبت به امام زمان چنین نیست در انجام آن چه بر له و علیه اوست!؟ و هیچ
با اهل تسنن که چنین اعتقادی ندارند فرق نداریم!؟» (۴)

بنابراین بسیاری از مشکلات ما از بی معرفتی است. آیا شده یک روز از خواب که
برمی خیزیم اولین کاری که می کنیم این باشد که به مولایمان سلام کنیم. مگر
ما او را ارباب خود نمی دانیم ما چه بنده ای هستیم که این قدر بی ادب می
باشیم و حتی از یک سلام کردن به مولای مهربانمان دریغ می کنیم. این مطلب
علتی ندارد به جز «‌ کمی معرفت». آیه‌ الله بهجت رحمه الله علیه می
فرمودند:

« طبیبی در نزدیکی وفاتش به همه انوار معصومین سلام کرد و تعظیم
نمود ولی هیچ کدام از حضار کسی را نمی دیدند! آن بزرگواران که در وقتش به
ان ها احتیاج داریم نباید کاری کنیم که دم آخر بگویند:‌ ما این شخص را نمی
شناسیم!» (۵)

پس در آغاز راه باید قلب نازنین ایشان را با اعمال نادرست خود به درد
نیاوریم. ،‌ اگر ما در انجام واجبات و ترک محرمات که عصاره بندگی است
کوتاهی نکنیم قطعا امامی که یاد ما را فراموش نخواهد کرد نیز به ما نظر لطف
خواهد کرد

پدر آیت الله سیستانی در مشهد مقدس برای تشرف به محضر امام زمان علیه
السلام ختم زیارت عاشورا را چهل جمعه،‌ هرهفته در مسجدی از مساجد شهر آغاز
کرده بود. ایشان می فرمود:‌» در یکی از جمعه های آخر ناگهان شعاع نوری را
مشاهده کردم که از خانه ای نزدیک به آن مسجدی که من در آن مشغول به زیارت
عاشورا بودم می تابید. از جای برخاستم و به دنبال آن نور به در آن خانه
رفتم. خانه کوچک و فقیرانه ای بود که از درون آن نور عجیبی می تابید. در
زدم وقتی در را باز کردند مشاهده کردم که حضرت ولی عصر امام زمان علیه
السلام در یکی از اتاق های آن خانه تشریف دارند و در آن اتاق جنازه ای را
مشاهده کردم که پارچه ای سفید روی آن کشیده بودند. وقتی وارد شدم و اشک
ریزان سلام کردم،‌ حضرت به من فرمودند:‌ « چرا این گونه به دنبال من می
گردی و این رنج ها را متحمل می شوی؟ مثل این باشید تا من به دنبال شما
بیایم. بعد فرمود:‌ این بانویی است که در دوره بی حجابی ( دوره رضا خان
پهلوی)‌ هفت سال از خانه بیرون نیامد تا مبادا نامحرم او را ببیند.» (۶)

با توجه به مطالب بالا آن چه مهم است و باید اتفاق بیافتد ایجاد محبت است.
یک محبوب، اگر ببیند که محبّ او در پی بر آوردن خواسته اوست حتما به محبوب
خود نگاه خواهد کرد و نگاه محبوب محبت او را به ارمغان خواهد آورد. آن حضرت
(عج) مى‏ فرماید:

« پس باید هر یک از شما (شیعیان)، کارهایى را که موجب جلبِ
محبّت مى‏ گردد، انجام دهید و باید از کارهاى ناپسندى که خشم و غضب ما را
در پى دارد، اجتناب کنید. پس (آگاه باشید که) مرگ آدمى ناگهان مى‏رسد که در
آن، دیگر توبه سودى نمى‏رساند و ندامت، نمى‏ تواند او را از عذاب برهاند».