امروزه اگر کشوری،گروهی یا عده ای بخواهند دشمنیها و تحریمها و ستمگری ها را از میان بر دارند،بیانه میدهند ،تریبون میگیرند ،فریاد میزند و مذاکره میکنند و برجام مینویسند بلکه بتوانند دشمنیها و ستمگریها را کم  کنند، و در این میان طرف ستمگر که دشمن است امید به آن مذاکره و برجام دارد و او هم میخواهد به اهداف خودش برسد .ما شیعیان ذخیره الهی را  در پس پرده غیبت داریم که  در منابع دینیمان آمده است که:

اَیْنَ الْمُرْتَجی لِاِزالَهِ الْجَوْرِوَالْعُدْوان»

کجاست او که امید داریم اساس ستمگریها و دشمنیها را از بین ببرد؟

آیا کسی هست که این جمله را نگوید و بتواند زیر این آسمان، جان و قلبش زنده نگهدارد و گرفتار سیاهکاری های ستمگران نشود؟

یک جمله ملاک نیست، فرهنگ مطرح در این جمله ملاک است.

در این فراز از دعا می گوییم: کجاست آن امید ما برای از بین بردن ستم و ستمگران و هرگونه دشمنی با حق.

این سخن کسی است که متوجه است تاریخ زنده است و به سوی یک حقیقت نهایی سیر میکند و لذا به واقعیات ساخته دست ستمگران، به عنوان سرنوشتی که نمی توان از آن فرار کرد، تن نمی دهد.

با همه این حرفها که تلخیصی از تمام گفته هاست،دعا برای فرج فقط به زبان نیست.

به عمل است.وقتی منتظِر  امام زمان عملش و فکرش و دعای یکی باشد اثر میگذارد.

به راه بیاییم تا از راه بیاید…

ان شاء الله