ویژگی یاران امام زمان در نهج البلاغه

ویژگی یاران امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را از لابلای خطبه ۱۸۷ چنین می شناسیم:

إلا بابی و امی، هم من عده أسماءهم فی السماء معروفه و فی الارض مجهوله. ^۱

آگاه باشید! آنان که پدر و مادرم فدایشان باد از کسانی هستند که در آسمان ها معروف و در زمین گمنام اند.

از همین سخن امام به خوبی می یابیم که یاران حقیقی آن حضرت افرادی نیستند که ادعای زیادی دارند ولی به عمل کاری از آنها برنیاید بلکه حقیقتاً افرادی یاران آن حضرت خواهند شد که در دنیا بی نام و نشان باشند.

برای یاران امام زمان عج الله تعالی فرجه الشریف ویژگی های بیان شده است. از جمله حضرت علی علیه السلام می فرمایند:

ثم لیشحذن فیها قوم شحذ القین النصل. تجلی بالتنزیل ابصارهم و یرمی بالتفسیر فی مسامعهم و یغبقون کأس الحکمه بعد الصبوح. ^۲سپس گروهی برای درهم کوبیدن فتنه ها آماده می گردند و چونان شمشیرها صیقل می خورند، دیده هایشان با قرآن روشنایی می گیرد و در گوش هاشان تفسیر قرآن طنین افکند و در صبحگاهان و شامگاهان جامهای حکمت سر می کشند.

از دیگر اوصاف آنان در کلام امیرالمؤمنین علیه السلام که فرموده اند: یاران مهدی عجل الله تعالی فرجه الشریف همه جوان هستند در میان آنها پیرمرد یافت نی شود مگر به اندازه سرمه در چشم و نمک در طعام و همان طور که بر همگان معلوم است کمترین قسمت غذا را نمک تشکیل می دهد.^۳

و در مورد شمار ایشان و توان قدرتشان فرموده اند: جمع می شوند به سوی او یارانش که به شماره اصحاب بدر و اصحاب طالوتند و ایشان ۳۱۳ نفرند. همه آنها شیرانی هستند که از کمینگاههای خود بیرون آیند مانند پاره های آهن. اگر ایشان اشاره کنند که کوه های سخت را از جا بکنند، هر آینه آنها را از جاهای خود می کنند. پس ایشان هستند کسانی که خدا را به وسیله مهدیعجل الله تعالی فرجه الشریف به یگانگی پرستش می کنند. برای ایشان در شبها صداهایی مانند صداهای زنان جوان مرده، از ترس خداست. نمازگذارندگانند در شبها و روزه دارانند در روز، گویا یک پدر و یک مادر آنها را تربیت کرده اند. دلهایشان در دوستی کردن به همدیگر و پند دادن به یکدیگر به هم جمع و یکی است.^۴

۱-   محمد دشتی، ترجمه نهج البلاغه، ص ۳۶۸، خ ۱۸۷.                                               

۲-   همان، ص ۲۷۴، خ ۱۵۰.

۳-   سید صادق سید نژاد، چهل حدیث امام مهدی در کلام امیرالمؤمنین، ص ۵۱.

۴- همان، ص۵۲به نقل از نوائب الدهور فی علائم الظهور ، ج۲، ص۱۱۴