«عبادت و تهجد»پانزدهمین ویژگی یاران امام (عج) در عصر ظهور،۳۲

عبادت رابطه عاشقانه بندگان الهی با خداوند است. خضوع و خشوعی پر از شوق و شور که در قالب رکوع و سجده و مناجات و … ظهور و بروز می نماید. بندگان خوب خدا از این صفت حسنه بی بهره نیستند و در طول روز همواره ساعاتی از وقت خود را به تقویت این رابطه می پردازند. موسی بن جعفر علیه السلام توصیه می کند تا هر مومنی بخشی از ساعات روز خود را به «مناجات» اختصاص دهد.[۱] گویا این بخش از حیات آدمی به منزله «نرم افزار زندگی مومنانه» است و آمادگی روحانی لازم را برای او ایجاد می کند تا بتواند عاشقانه به انجام تکالیف و وظایف شرعی خود اقدام نماید.

در روایات، یکی از صفات برجسته اصحاب امام زمان (عج)، همین مساله مناجات و شب زنده داری است. امام صادق علیه السلام فرمود: «در دل شب، از خشیت خداوند، ناله‏هایى دارند مانند ناله مادران پسر مرده» و «شب‏ها را با عبادت به صبح مى‏ رسانند و روزها را با روزه به پایان مى‏برند».^[۲] «گویا من نظر مى‏کنم به قائم و اصحاب او در نجف و کوفه، سجده‏ ها به پیشانى‏ هاى آنها اثر گذاشته است؛ شیران در روز و راهبان در شب ‏اند …»^[۳]

[۱] تحف العقول، ص ۴۰۹.

[۲] یوم الخلاص، ج ۱، ص ۲۲۴.

[۳] بحار الانوار، ج ۵۲، ص ۳۸۶.