سر درس مهدویت ۸۳ (انتظار فرج ۱)

در روایت معروفی از پیامبرصلی الله علیه وآله نقل شده است که می‏فرماید: «أفضل أعمال أُمّتی انتظار الفرج، برترین اعمال امت من انتظار فرج است.» (کمال الدین، ص ۶۴۴) برای فهم معنای این حدیث لازم است انتظار را بر دو قسم تقسیم نمائیم:

گونه اول: انتظاری که ویرانگر است، بازدارنده است، فلج کننده است و نوعی اباحی گری و اعتقاد به بی بند و باری است. برداشت قشری مردم از مهدویت و قیام و انقلاب مهدی ‏علیه السلام این است که صرفاً ماهیت انفجاری دارد. فقط و فقط از گسترش و اشاعه و رواج ظلم‏ها و تبعیض‏ها و اختناق‏ها و حق کشی‏ها ناشی می‏شود، آن گاه که صلاح به نقطه صفر برسد و حقّ و حقیقت هیچ طرفداری نداشته باشد ناگهان او خواهد آمد و بساط ظلم و ستم را برچیده دنیا را پر از عدل و داد می کند.

این نوع برداشت، با هر گونه اقدام و اصلاح  مخالف است و فسادها و تباهی‏ها را به عنوان مقدمه یک انفجار، مقدّس و موجّه می‏شمارد، در این نوع اندیشه ظلم پذیری امری مقدس خواهد بود و هرگاه گفته شود «تلاشی برای اصلاح نما» پاسخ داده می شود: «ان شاء الله امام زمان می آید و خود، همه امور را اصلاح می کند» چنین انتظاری به خواب رفتن است و قرآن و دستورات شرع را کنار گذاشتن است و به تلاش جانکاه تمام اولیای الهی برای تثبیت قوانین شرع و اخلاق پشت نمودن است.

این نوع برداشت از ظهور و قیام مهدی موعود، و این نوع انتظار فرج که منجرّ به نوعی تعطیل در حدود و مقرّرات اسلامی می‏شود و نوعی اباحی‏گری باید شمرده شود به هیچ وجه با موازین اسلامی و قرآنی وفق نمی‏دهد و بدون شک مراد حضرت در حدیثی که در ابتدای این درس بیان شد این معنای از «انتظار» نیست.

آری انتظار معنای صحیحی دارد که همان در روایت مد نظر قرار گرفته که در درس آینده به آن خواهیم پرداخت.