الی متی احار فیک یا مولای

(تا به کی (در انتظارت) حیران و سرگردان باشم ای مولای من تا کی. از فراغت سوختم ای مهربان فریاد رس).
شرح- اگر انسان جرعه ای از شربت محبت این حجت خدا و امام بحق را چشیده باشد چنان از مفارقت و دوری او مغموم و محزون باشد که خواب از چشمش ربوده شود چون که از آن فیوضات الهیه و نعمت های غیر متناهیه دنیا و آخرت محروم، که دستی به دامان و مالش نمی رسد و دیده به نور جمالش روشن نمی شود.