مؤمنین و کفار در هنگام ظهور

در حدیثی از ابراهیم کرخی آمده است:
به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: آیا حضرت علی (علیه السلام) در راه دینِ خداوند متعال، قدرتمند و استوار نبود؟
فرمودند: بله، بود.
گفتم: پس چگونه دیگران بر او مسلط شده و از چه روی علی (علیه السلام) با آنها مبارزه ننمود و چه مانعی از این کار داشت؟
فرمود: آیه‌ای از قرآن مانعش شد.
گفتم: کدام آیه؟
فرمود: کلام خداوند متعال که می‌فرماید:
«اگر مؤمنان و کفار از هم جدا می‌شدند، قطعاً کافران را عذاب دردناکی می‌کردیم!»(۱)
همانا از برای خداوند متعال، مؤمنینی وجود دارد که به صورت امانت و ودیعه در صُلب عده‌ای از کافرین و منافقین قرار دارند و علی(علیه السلام) قصد نداشت پیش از خروج این امانت‌ها، پدرانشان را بکشد؛ اما زمانی که این ودیعه‌ها خارج شدند، با گروه‌هایی مقابله نموده و جنگید و قائم از ما اهل بیت نیز همین‌گونه است که هرگز ظهور نخواهد کرد، مگر آنکه امانت‌های الهی ظاهر شوند؛ آنگاه با هر‌ که بخواهد مقابله کرده و آنان را به قتل می‌رساند.(۲)

شبیه به این مطلب در زمان حضرت نوح (علیه السلام) نیز واقع شده است و زمانی که آن حضرت با علم الهیِ خویش متوجه شدند که دیگر هیچ مؤمنی در نسل کافران باقی نمانده، آنها را نفرین کردند، آنچنان که در قرآن کریم به این مطلب اشاره شده است.
«إِنَّکَ إِنْ تَذَرْهُمْ یُضِلُّوا عِبادَکَ وَ لا یَلِدُوا إِلاَّ فاجِراً کَفَّاراً»(۳)
اگر آنها را باقى بگذارى، بندگانت را گمراه مى‏ کنند و جز فرزندانی بدکار و کافر از آنان ایجاد نمی‌شود.

پ ن:
۱)سوره فتح، آیه ٢۵
۲)محمد بن علی بن بابویه (شیخ صدوق)، کمال الدین و تمام النعمه، ج ٢، ص ۶۴٢
۳)سوره نوح، آیه ٢٧