حضرت زهرا(سلام الله علیها)، مدافع امام زمان خویش
رابطه‌ی حضرت فاطمه (س)با امام زمان خویش:
۱٫ معرفت به مقام امامت:
حضرت علی (ع) امام زمان حضرت فاطمه (س) بوده است؛ از این رو حضرت فاطمه (س) در معرفی علی (ع) به کسی که زبان سرزنش به علی علیه السلام گشوده بود، فرمودند:
«… او امام ربانی و الهی، مرکز توجه همه عارفان و خداپرستان، فرزندی از خاندان پاکان، گوینده بحق، جایگاه اصلی محور امامت و… است».[۱]
«پدران این امت، محمد (ص) و علی (ع) هستند؛ که کجی‌ها را راست و انحرافات را اصلاح می‌نمایند (اگر مردم اطاعتشان کنند) این دو [حضرت محمد (ص) و امام علی(ع) ] آنان را از عذاب جاویدان نجات می‌دهند و اگر با ایشان موافق و همراه باشند، نعمت‌های پایدار خداوند را ارزانی شان می‌دارند.»[۲]
این معرفت به امام زمان خود، ویژگی حضرت فاطمه (س) است که آگاه به فلسفه امامت و ره آورد آن می‌باشد؛ از این رو در قسمتی از خطبه‌ی خویش در مسجد مدینه، یکی از فلسفه‌های امامت را خطاب به مهاجران و انصار چنین می‌فرماید: «خداوند اطاعت و پیروی از ما (اهل بیت) را سبب پایداری امت اسلامی و امامت و رهبری ما را عامل وحدت و در امان ماندن از تفرقه‌ها قرار داده است.» [۳]
۲٫ همراه امامت:
الف) همراهی به عنوان همسر:
دخت گرامی پیامبر(ص) در تمام لحظات عمر شریف خود در انجام وظایف خانوادگی و تربیتی و فراهم آوردن آسایش و آرامش خانه، کمک و همراه امام علی (ع) بود. و کانونی مالامال از محبت و مهربانی برای پرورش فرزندانی چون امام حسن و امام حسین و زینب و ام‌کلثوم (س) فراهم آورده بود.
ب) همراهی به عنوان مأموم:
فاطمه زهرا (س) بعد از ماجرای غصب خلافت امیرالمۆمنین(ع) تا لحظه‌ی شهادتش هرگز سکوت نکرد و پا به پای امام خود ـ آنجا که باید از امامت دفاع کند ـ حاضر شد؛ چه آنجا که بر در خانه‌های مهاجرین وانصار رفت و از آنان یاری طلبید[۴] و چه در سخنرانی‌هایش، چه بیت‌الاحزانش، چه وصیتش و… اینها همه نمونه‌هایی از همراهی فاطمه(س) با امام زمانش می‌باشد.
برماست تا با سرمشق قرار دادن مبارزات این سرباز حقیقی امام علی علیه السلام به دفاع از فرزندش که امام عصر ماست بپردازیم و با شناخت موقعیت‌ها و شیوه‌های مناسب از وجود مبارک یوسف فاطمه (عج) دفاع نماییم.
——
[۱] . دشتی، فرهنگ سخنان حضرت فاطمه علیها السلام، به نقل از ریاحین الشیعه، ج۱، ص۹۳٫
[۲] . همان.
[۳] . بحارالانوار، ج۳، ص۱۵۸و معانی الاخبار، ص۳۵۴ و کشف الغمه، ج۲، ص۴۰٫
[۴] .اختصاص، ص۱۷۸و بیت الاحزان، ص۱۱۷