سر درس امامت ۶۲ (ولایت تکوینی امام در قرآن ۳)

تا بدین جا روشن شد که اولا قرآن ولایت تکوینی را به رسمیت می شناسد، ثانیا این امر را علاوه بر پیامبران در انسانهای که رتبه ای پایین تر از ایشان دارند نیز محقق می داند (مراد همان آصف بن برخیا است) و ثالثا علاوه بر این بر اساس آخرین آیه سوره رعد برترین مرتبه ولایت تکوینی را برای امامان معصوم به واسطه بهره مندی ایشان از تمام علم الکتاب ثابت می داند.

حال می توانیم با بازگشت به آنچه در دروس ابتدائی مطرح کردیم نکته دیگری را به نکات فوق بیفزائیم و از طریق دیگری ولایت تکوینی را برای امامان معصوم از منظر قرآن کریم اثبات نمائیم.

توضیح اینکه در درسهای ۷ و ۸ از طریق آیات قرآن ثابت کردیم که مقام امامت برتر از مقام نبوت است چرا که بر اساس آیه ۱۲۴ سوره بقره، ابراهیم علیه السلام که از انبیای مقرب الهی بود این مقام را در سنین پیری و پس از سالها بندگی نمودن و سرفراز از امتحانات الهی بیرون آمدن به دست آورد. (برای توضیح بیشتر به درس ۷ و ۸ مراجعه شود) حال می گوییم: «وقتی ولایت تکوینی در انبیاء و انسانهای پائین رتبه تر از ایشان وجود دارد به یقین در «امام» که مقامی بس برتر از انبیاء دارد نیز وجود خواهد داشت.» چگونه می شود که افرادی که از پیامبران پایین ترند بر اثر بندگی خدا و رعایت حدود الهی به مقام ولایت تکوینی برسند اما خود پیامبران و بالاتر از ایشان امامان از این مقام محروم باشند؟ آیا در این صورت لازم نیست که فروتران از انبیاء و امامان فراتران از ایشان باشند؟ بنابراین اثبات ولایت تکوینی برای انبیاء و افراد فروتر از ایشان در قرآن به نحوی ما را به وجود ولایت تکوینی در امامان معصوم نیز منتقل می سازد.