شهادت طلبی ویژه گی خاص منتظران و حسینیان
در شرایطى که انسانها اغلب براى زنده ماندنِ بیشتر تلاش مىکنند، کسانى هم هستند که درک متعالى ترى از فلسفه حیات و کسب مقام والایى که شهیدان راه خدا دارند، حاضرند جان خود را فدا کنند و از شهادت در راه مکتب و دین خود استقبال کنند. به چنین روحیهاى که همراه با رهایى از تعلّقات دنیوى است، «شهادت طلبى» گفته مى شود.
مرگ در راه خدا، معامله اى پرسود با آفریدگار است، یعنى جان فداکردن و به بهشت جاوید رسیدن.
در یکى از نیایش هاى امام حسین علیه السلام در همان روز عاشورا چنین مى خوانیم:
«الهى وَ سَیِّدى! وَدَدْتُ انْ اقْتَلَ وَ احْیى سَبْعینَ الْفَ مَرَّهٍ فى طاعَتِکَ و مَحبَّتکَ، سِیما اذا کانَ فى قَتْلى نُصْرَهُ دینِکَ وَ احْیاءُ امْرِکَ وَ حِفظُ ناموسِ شَرْعِکَ …»
خدایا! دوست دارم که کشته شوم و زنده گردم، هفتاد هزار بار، در راه طاعت و محبّت تو، به خصوص اگر در کشته شدنم نصرتِ دین تو و زنده شدن فرمانت و حفظ ناموس شریعت تو نهفته باشد.
منبع: پیامهاى عاشورا، ص ۱۴۲