خطر منافقین در خطبه غدیر پیامبر(صلی الله علیه و آله)
سینه های سیاه و روان های تباه هرگز تاب تحمل نور را ندارند. شکوه درخشش ولایت علی علیه السلام چشمان بسیاری را می آزارد؛ همانان که تخم حسادت را در دل خود کاشته اند و ثمره کینه را از آن برداشت کرده اند و به هیچ وجه برتری و توفق علی علیه السلام را بر خویش بر نمی تابند. پیامبر به این حقیقت دردناک اشراف داشت اما با این همه به امر الهی مامور به ابلاغ ولایت علی بود؛ به همین جهت در خطبه غدیر می فرماید: «بدانید که من در ابتداى امر از جبرئیل خواستم مرا از ابلاغ ولایت علی به شما معذور بدارد زیرا به این نکته واقف بودم که تعداد اهل نفاق و دغل و دورویى بر پرهیزگاران امّتم بیشتر است، و مسخره کنندگان اسلام را مى شناختم، … اگر بخواهم مى توانم نامهاى یکایک آنان را بشمارم، و خصوصیات کامل و تفصیل امورشان را ذکر بکنم، ولى بخدا قسم که این کار نه شایسته حال من و نه مورد پسند خداست که جز آنچه وحى شده ام را نگویم، سپس این آیه را خواند: “اى پیامبر آنچه را از سوى پروردگارت به تو فرو آمده- در باره علىّ بن أبى طالب- برسان و اگر این نکنى پیام او را نرسانده باشى، و خدا تو را از [فتنه و گزند] مردم نگاه مى دارد.”[۱]»[۲] لازم به ذکر است که بسیاری از مفسرین اهل سنت نیز این آیه شریفه را مربوط به حضرت علی علیه السلام می دانند.[۳]
[۱] مائده: ۶۷.
[۲] الاحتجاح علی اهل اللجاج، ج۱، ص ۵۹.
[۳] ر.ک: سیوطی، الدر المنثور، ج۲، ص۲۹۸؛ آلوسی، ج۶، ص۱۹۴؛ نیشابوری، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۲۵۰.