رجعت در قرآن ۲

« و حرامٌ علی قریهٍ اهلکناها اَنّهُم لا یرجعون»(۱)
حرام است بر شهرها و آبادی هایی که در اثر گناه هلاک و نابودشان کردیم به دنیا باز گردند، همانا آن ها باز نمی گردند.
کیفیت دلالت آیه بر رجعت
این آیه غیر از رجعت نمی تواند مصداق دیگری داشته باشد؛ زیرا اینکه رجوع و برگشت آنان که به جرم گناهانشان هلاک و نابود شده اند، ممنوع و حرام اعلان شده است، معلوم است که این برگشت نمی تواند برای روز قیامت باشد؛ زیرا برگشت در قیامت، عمومی و همگانی است و همه برمی گردند و دیگر معنا ندارد گفته شود کسانیکه در اثر عذاب هلاک شده اند بر نمی گردند.
پس اینکه خداوند بازگشت آنان را نفی می کند، یک بازگشت دیگری غیر از قیامت است که عده ای باز می گردند اما آن های که در دنیا بواسطه ی عذاب الهی نابود شده اند باز نمی گردند، چون نتیجه ی دنیایی اعمالشان را دریافت کرده اند.
روایات فراوانی از ائمه ی علیهم السلام وارد شده است که خداوند اهل آبادی های که با عذاب هلاک شان کرده است در زمان رجعت بر نمی گرداند.(۲) دلیلش هم این است که یکی از علل و فلسفه رجعت این است که کفار برگردند تا عذاب دنیای اعمالشان را در حد امکان بچشند و این ها در اثر عذاب دست جمعی، کیفر دنیایی اعمالشان را دریافت کرده اند.
۱.انبیاء، آیه ی ۹۵.

۲.تفسیر قمی، ج ۲، ص ۵۰.