۲۵. مدعیان مهدویت عبد الله بن معاویه
عبدالله بن معاویه بن عبدالله جعفر بن ابی طالب (وفات ۱۳۰ ه.ق) با لقب ذوالجناحین فردی سیاسی و تا حدی اهل تسامح بود. وی در سال ۱۲۷ ه.ق در کوفه علیه عامل و فرماندار منصوب بنی امیه قیام کرد و خیلی زود بر بسیاری از شهرهای ایران، مانند فارس، اصفهان و ری مسلط شد. (ر.ک: تاریخ شیعه و فرقه های اسلام، ص ۱۷۳) نامبرده دعوت خود را به شیعه محدود نکرد و گروه زیادی از عباسیان از جمله سفاح و منصور به او پیوستند. (ر.ک: تاریخ تشیع در ایران، ج ۱، ص ۱۷۰) علاوه بر این برخی از رجال خاندان ناراضی اموی مخفیانه به وی کمک می کردند. (تاریخ مردم ایران، ج ۲، ص ۳۸)
عبد الله در نهایت پس از سرکوبی در زندان ابومسلم به قتل رسید و پس از کشته شدن او از سوی بنی امیه و بنی عباس بر ضد او تبلیغ بسیاری شد و عقاید ناپسندی را به او نسبت دادند. (غالیان، ص ۱۸۶) عده ای گفتند او زنده است و در کوه های اصفهان به سر می برد، آن جا رزق می خورد و روزی ظاهر خواهد شد. در همین راستا فرقهِ «جناحیه» پیروان عبدالله بن معاویه معتقد به مهدویت او بودند. (المهدیه فی الاسلام، ص ۴۹-۴۸)
این همه در حالی است که خود عبدالله بن معاویه بر اساس منابع تاریخی هرگز چنین ادعایی نداشته است و این اتهامی بود که گروه های سیاسی برای اهداف خود به او زدند. در هر صورت فرقه جناحیه نیز هم اکنون وجود خارجی ندارد.
