۸. مدعیان مهدویت امیرالمومنین علیه السلام ۳
بر اساس آنچه در مباحث پیشین گذشت معلوم می شود که برخلاف تصور واهی برخی از وهابیان هرگز نمی توان مبداء پیدایش اعتقادات اصیل شیعه را در فرقه سبائیه و در شخص موهوم عبد الله بن سبا دانست؛ زیرا بر فرض که فرقه سبائیه در تاریخ وجود خارجی داشته باشد به وضوح پیداست که عقاید سست ایشان هیچ تناسبی با عقاید ناب شیعه اثنی عشری ندارد. در هر صورت در مورد سبائیه چند نکته قابل ذکر است:
الف) این طائفه منقرض شده اند و ادعای آنان هم باطل است.
ب) روایات فراوانی در منابع معتبر شیعی وجود دارد، که در آنها به تعداد ائمه علیهم السلام تصریح شده در حالی که در این فرقه اثری از این اعتقاد وجود ندارد.
ج) مسأله به شهادت رسیدن امیر المومنین علیه السلام از مشهورترین حوادث تاریخ اسلام بین شیعه و سنی است در حالی که این فرقه منکر آن است.
د) امیر المومنین علیه السلام در هیچ جا چنین ادعایی نداشته؛ بلکه خبر از آمدن قائم آل محمد (عج) می دهد.
اصبغ بن نباته می گوید: «نزد امیرالمؤ منین(ع) رفتم و او را متفکر و خیره شدهِ به زمین یافتم. عرض کردم: یا امیرالمؤ منین! چگونه است که شما را متفکر و خیره شده به زمین می بینم؟ آیا نسبت به آن راغب شده ای؟ فرمود: نه والله! هرگز نه راغب زمین و نه راغب دنیا گشته ام؛ ولی درباره فرزندی که از صلب من و یازدهم از اولاد من است، تفکر می نمودم. اوست آن مهدی که زمین را پر از عدل و داد می کند، پس از آن که از ظلم و جور پر شده باشد. او را حیرتی و غیبتی است، که در آن گروهی هدایت و گروهی گمراه می شوند…» (ر.ک: کمال الدین و تمام النعمه، ج ۱، ص ۲۸۹)
