سر درس مهدویت ۹۷ (ملاقات با امام زمان ۲)
برخی در استدلال بر عدم امکان تشرف به ملاقات حضرت مهدی علیه السلام در عصر غیبت، به توقیع حضرت به علی بن محمّد سمری تمسّک کرده اند. زیرا در ذیل آن چنین آمده است: «ألا فمن ادّعی المشاهده قبل خروج السفیانی والصیحه فهو کذّاب مفترٍ؛ آگاه باش! پس هر کس قبل از خروج سفیانی و صیحه، ادعای مشاهده کند پس او بسیار دروغگو و تهمت زننده است» (بحار الانوار، ج ۱۰۹، ص ۱۴۴)
به نظر می رسد این استدلال تمام نیست زیرا:
۱ – درتوقیع، ادّعای مشاهده تکذیب شده نه اصل مشاهده و می دانیم بسیاری از بزرگانی که به این فیض نائل شده اند هرگز ادعای این مساله را نداشته و آن را فاش نساخته اند بلکه تنها برخی از خواص ایشان با ملاحظاتی از این قضایا خبر داشته اند و نوعا پس از مرگ آنها این مساله فاش شده است. بنابراین روی سخن حضرت کسانی است که در پی دکانی هستند و می خواهند با «ادعای مشاهده» برای خود جایگاهی بنا نمایند نه صالحان و پاکیزگانی که به این شرافت نائل شده اند و در عین حال ادعائی نداشته اند.
۲ – ممکن است که مقصود از ادعای مشاهده خصوصاً با وجود مدعیان دروغین نیابت و سفارت در عصر صدور این روایت، ادعای مشاهده و رؤیت و ملاقات با حضرت به عنوان نایب خاص باشد، زیرا حضرت قبل از این عبارت به علی بن محمد سمری می فرمایند: «تو پس از شش روز از دنیا خواهی رفت برای هیچ کسی به جای خودت وصیت ننما [و بدان که نیابت خاصه برچیده شده است] پس به درستی که غیبت کبری واقع شده است» و پس از آن نیز می فرمایند: «و زود است که در میان شیعیانم کسانی پیدا شوند که ادعای مشاهده نمایند» بنابراین مراد حضرت از ادعای مشاهده سنخ مشاهده ای است که برای علی بن محمد فراهم بوده است یعنی مشاهده با همراه ادعای نیابت خاصه.