سر درس مهدویت ۷۶ (اتهام خرافات ۱)
تا بدین جا برخی از اشکالات سست و واهی ابن تیمیه بر باور به مهدویت در تفکر شیعه را به نظاره نشستیم، اما اینک بشنوید از اتهامی که نامبرده به جامعه شیعیان وارد نموده و از این طریق اعتقاد اصیل مهدویت را در باورداشت شیعیان به سخریه گرفته است.
وی می نویسد: «یکی از حماقتهای شیعیان این است که برای مهدی (عجل الله تعالی فرجه) تعدادی از مشاهد و ساختمانهایی را قرار دادهاند؛ مثل سرداب سامرا و منتظر هستند. شیعیان همواره در دم سرداب اسبی زین شده آماده کردهاند تا امام زمان از سرداب بیرون بیاید و سوار شود و شمشیری هم آماده کردهاند که در خدمت حضرت مهدی باشند!» (منهاج السنه، ج۱، ص۴۴)
این اتهام پس از او توسط نویسندگان وهابی تکرار شده و بر آن افزوده شده است؛ به نمونه های ذیل توجه نمائید:
چهره شماره ۲ وهابیت، محمد بن عبد الوهاب میگوید: «إن سبب جمع الرافضه بین الظهرین والمغربین هو انهم ینتظرون القائم المخفی فی السرداب لیقتدوا به فیأخرون الظهر الی العصر الی قریب غروب الشمس» (رساله فی الرد علی الرافضه، ص ۸۶) حاصل اینکه شیعیان نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء را جمع و متصل می خوانند زیرا بر این باورند که امام زمانشان در سرداب مخفی است و ناگهان ظهور می کند به همین جهت نماز را تاخیر می اندازند به امید اینکه او بیاید و به او اقتدا کنند و چون نمی آید نماز را در آخر وقت به صورت متصل می خوانند!
از این بالاتر را وهابی معاصر، احسان الهی ظهیر میگوید: «بعضی از شیعیان نماز نمیخوانند و آن را ترک میکنند؛ چون میترسند که اگر مشغول نماز شوند، امام زمان ظهور کند و دیر به حضرت برسند!» (فرق معاصره ، ج۱ ، ص۲۰۸)