سر درس مهدویت ۷۰ (امامت در سنین کودکی ۲)

در باور شیعه امام جواد، امام هادی و امام زمان علیهم السلام، در کودکی به امامت رسیده اند، این مساله امر عجیبی نیست زیرا در قرآن کریم دو تن از انبیای الهی در کودکی و حتی در شیرخوارگی دارای مقام نبوت بوده اند:

اولین از ایشان، عیسی علیه السلام است. قرآن کریم درباره تکلم او در گهواره، ساعاتی پس از تولد آن بزرگوار، می گوید: «قال انی عبدالله آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً، من بنده خدایم که به من کتاب داده و مرا پیامبر قرار داده است.» (مریم: ۳۰)

اگر طفل شیرخواره ای به اذن الهی از سر اعجاز سخن می گوید، از خود و مادرش در مقابل اتهام دفاع می نماید، از اینکه کتاب به او داده شده است پرده بر می دارد و از مقام نبوت خویش سخن می گوید؛ به راستی چرا باید در امامت کودکی پنج ساله به اذن خدای متعال تردید نمود؟! آری همانطور که نبوت عیسی در گهواره امری معجزه گونه و به اذن خدا بوده است، امامت برخی امامان معصوم در سنین کودکی نیز همینگونه بوده است.

جالب است که ابن ابی حاتم در روایتی از انس بن مالک، در تفسیر این قسمت از آیه نقل کرده است که: «کان عیسی بن مریم قد درس الانجیل و احکمه فی بطن امه فذلک قوله: انی عبدالله آتانی الکتاب و جعلنی نبیاً، عیسی در همان رحم مادر انجیل را آموخت و این همان سخن خداوند است که گفته است: به من کتاب داده و مرا پیامبر قرار داده است» (تفسیر القرآن العظیم، ج ۷، ص ۲۴۸)

مفسر مشهور اهل سنخت فخر رازی نیز می نویسد: «در معنی آیه اختلاف پیدا شده که (خداوند متعال) چه وقت به او کتاب داده و چه وقت او را پیامبر قرار داده است و ظاهر این است که پیش از آن که عیسی با آنان سخن بگوید، خداوند به وی کتاب داد و وی را پیامبر قرار داد و وی را به خواندن نماز و دعوت به خداوند دستور داده است.» (تفسیر کبیر، ج ۲۱، ص ۵۳۵)