1. در درسهای گذشته بیان شد که طول عمر نه مشکل عقلی و فلسفی دارد و نه مشکل علمی و تجربی تنها امری «خاق العاده» است که جریان عادی حیات بشر بر خلاف آن شکل گرفته به گونه ای که ذهن انسان به خلاف آن انس ندارد و در نگاه ابتدائی ممکن است آن را ناشدنی محسوب نماید.
2. طول عمر از این جهت شبیه «انسان چهار دست» است که خلاف عادت است و آمار و ارقام گزارشی از تحقق آن در حیات عادی بشر نمی دهد. با این تفاوت که ظاهرا انسان چهار دست در هیچ برهه از زمان وجود نداشته اما انسان با عمر طولانی در تاریخ گذشتگان ما وجود داشته است همانها که از ایشان به «معمرین» یاد می شود و در درسهای پیشین به اسامی برخی از آنها اشاره شد اما در هر صورت هر دو پدیده برای نسل ما امری خلاف جریان عادی است.
3. حال که طول عمر به لحاظ فلسفی و تجربی منعی ندارد و تنها با ابزارهای علمی امروزی که در دست بشر وجود دارد امکان تحقق نیافته است بنابراین خدای متعال به قدرت نامحدود خود می تواند آن را از طریق «معجزه» محقق سازد. شهید صدر رحمه الله علیه در این خصوص می نویسد: «[اگر] مقصود شما این است که بگویید: طولانی شدن عمر انسان تا چند قرن بر خلاف قوانین طبیعی است که علم با وسایل تجربی و پیشرفته به اثبات رسانده است [و از توان علمی و تجربی بشر امروزی خارج است] تازه به این نتیجه می‏رسیم که این پدیده معجزه بوده و قانون طبیعی را در حالتی معین به جهاتی خاص معطّل گذاشته و شکافته است. این معجزه برای کسی که از متن قرآن و سنّت استمداد جسته و استفاده می‏کند، امری تازه یا غریب نبوده و نیز عجیب‏تر از نقض قانون «انتقال حرارت از جسم پرحرارت به جسم کم حرارت» نیست، که در مورد حضرت ابراهیم‏ علیه السلام نقض شد تا جان او محفوظ بماند. خداوند متعال در این خصوص می‏فرماید: «گفتیم ای آتش بر ابراهیم سرد و سلامت باش» (انبیاء: ۶۹)» شهید صدر آن گاه نمونه‏هایی از معجزات را مثال می‏زند که اگر از مسأله طول عمر در حدّ اعجاز مهمّ‏تر نباشد در اهمیت کمتر نیستند (ر.ک: بحث حول المهدی، ص ۸۰-۷۷)

بنابراین جای هیچ تردیدی در خصوص اینکه «طول عمر، برای برخی از افراد بشر از طریق اعجاز ممکن است» باقی نمی ماند.