1. یکى دیگر از حلقه‏ هاى بحث از علم امام، خاستگاه‏ها و سرچشمه‏هاى این علم مى‏باشد. این دانش انبوه از چه راه هایى در اختیار امام قرار گرفته؟ پرسشى است که در این درس بدان مى‏پردازیم. به طور کلى منابع علوم امامان علیهم السلام را در سه دسته مى‏توان توضیح داد.
2. نخستین خاستگاه علم امام، «قرآن کریم» مى‏باشد. براساس عقیده‏ى شیعه، امامان دانش قرآن را به طور کامل در اختیار داشتند، اعمّ از ظاهر و باطن و تفسیر و تأویل کتاب خدا. از امام على علیه السلام روایت شده که: «هیچ آیه‏اى از قرآن بر پیامبر فرود نیامد مگر آنکه آن را بر من خوانده و املا نمود و من آن را به خطّ خود نوشتم. پیامبر تأویل و تفسیر و ناسخ و منسوخ و محکم و متشابه و عام و خاصّ آن را به من آموخت.» (کافى ج ۱، ص ۶۳، ح ۱)
3. در برخی منابع اهل سنت از امام علی علیه السلام روایت شده که: «به خدا سوگند هیچ آیه‏اى نازل نشد مگر آنکه دانستم در چه باره و در کجا و بر چه کسى نازل شده‏است. چرا که پروردگارم به من دلى خردورز و زبانى گشوده بخشیده است.» (الطبقات الکبرى ج ۲، ص ۳۳۸، تاریخ دمشق ج ۴۲، ص ۳۹۸) و همو مى گفت: «از من بپرسید از کتاب خدا چرا که آیه‏اى نیست مگر آنکه دانستم در شب فرود آمده یا به هنگام روز در دشت و یا کوهسار.» (کنز العمال ج ۲، ص ۵۶۵، رقم ۴۷۴۰) و عبداللَّه بن مسعود چنین روایت کرده که: «هر آینه قرآن بر هفت حرف نازل شده و هر حرف آن را ظاهر و باطنى است و دانش ظاهر و باطن قرآن نزد على بن ابیطالب است.» (حلیه الاولیاء ج ۱، ص ۶۵، تاریخ دمشق ج ۴۲، ص ۴۰۰)
4. به عقیده‏ى امامیه علم به قرآن به طور کامل تنها در اختیار ائمه‏ى معصوم علیهم السلام و اوصیاى امام على علیه السلام نهاده شده‏است. امامان معصوم همواره براى مخاطبان خود بر این معنا تأکید مى‏ورزیدند که ریشه‏ى هر حکمى را باید در کتاب خدا و سنت پیامبر صلى الله علیه و آله جستجو کرد. (ر.ک: کافی، ج ۱، ص ۵۹، ح ۴) بر این اساس گاه پاسخ مخاطبان را به روش استنباط از قرآن مى‏دادند. (کافى ج ۳، ص ۳۰، ح ۴)

در درس بعد به خاستگاه دوم علم امام اشاره خواهیم نمود.