مهدویت"منجی"امام زمان"موعود"انتظار"متن و عکس مهدوی"شعرمهدوی"مدعیان دروغین مهدویت"انتظار"منتظر"شعرمهدی

سر درس امامت ۴۵ (علم امام ۵)

 ۵۰-۱

  1. آیا شیعه در باب علم امام «غلو» می کند؟ آیا گستره علوم غیبی که برای امام معتقد است به بزرگ نمائی و زیاده گوئی در حق امام می انجامد؟ آیا بستر فراخ معلوماتی که شیعه برای امامان ترسیم می کند، با منطق قرآن کریم سازگار است؟ آیا می توان با حفظ تعالیم قرآنی برای بشر معلوماتی تا بدین حد را تصویر نمود؟
  2. پاسخ پرسش های فوق از دقت در درسهای پیشین به دست می آید؛ توضیح اینکه حال که «برتری امام بر نبی»، «هدایت گری تشریعی و تکوینی» و «وحی تسدیدی» از شئونات قرآنی امام هستند به چه دلیل گستره معلومات امام را مخالف با منطق قرآن محسوب نمائیم؟ چنین گستره فراخی از علم و دانش – که در روایات درس قبل به آن اشاره شد – ریشه در منطق و آموزه های قرآن کریم در باب «امامت عامه» دارد.
  3. علاوه بر آنچه گفته شد در منطق قرآن کریم «علم غیب» برای برخی از افراد که حتی واجد مقام «امامت» نیز نیستند مطرح شده است؛ چگونه است که علم غیب در ایشان غلو نیست و با منطق قرآن ناسازگاری ندارد اما علم غیب در خصوص امام – که مقامی حتی برتر از انبیاء دارد – غلو و زیاده گوئی محسوب می شود؟! برخی از این افراد عبارتند از:

الف. مادر موسی: خداوند از راه وحى و الهام مادر موسى علیه السلام را نسبت به سرنوشت آینده‏ى فرزندش با خبر کرد. ( قصص: ۷)

ب. مریم: فرشتگان الهى در گفتگو با مریم او را از اخبار تولد مسیح علیه السلام آگاه کردند. (آل عمران: ۴۲- ۴۷)

ج. یکی از یاران سلیمان نبی: قرآن کریم در قصه‏ى حضرت سلیمان از شخصى خبر مى‏دهد که نزدش دانشى از کتاب بود و آنچنان علم و قدرت یافته‏بود که تخت ملکه‏ى سبا را پیش از چشم به هم‏ زدنی احضار کرد. (نمل: ۴۰)

در درس های آینده در خصوص «علم غیب در قرآن کریم» بیشتر سخن خواهیم گفت.

اشتراک گذاری

ارسال یک دیدگاه

آدرس ایمیل شما منتشر نخواهد شد.