سر درس امامت ۴۳ (علم امام ۳)
- یکی از راههای تحصیل علم برای انبیاء «وحی» است. ایشان از طریق وحی که نوع ارتباطی خاصی با عالم الوهیت است به بسیاری از حقایق عالم می شوند. در سوره مبارکه هود پس از اینکه داستان برخی از انبیاء برای پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نقل می شود می فرماید: «اینها از خبرهاى غیبى است که آن را به تو وحى مىکنیم، نه تو پیش از این عالم به آنها بودی و نه قوم تو پس [در ابلاغ پیام ما] شکیبایى ورز یقیناً فرجام [نیک] براى پرهیزکارن است.» (هود: ۴۹)
- پیشتر در توضیح آیه ۷۳ انبیاء به این نکته دست یافتیم که هر چند امام وحی اختصاصی به انبیاء را – که از آن به وحی تشریعی یاد نمودیم – ندارد، اما وحی دیگری به او می شود به نام وحی تسدیدی که به مراتب برتر از وحی فرو آمده بر انبیاء است. به همین روی آیه ۷۳ انبیاء می فرماید: «و آنان را امامانی قرار دادیم که به فرمان ما هدایت مىکردند، و انجام دادن کارهاى نیک و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات را به آنان وحى کردیم، و آنان فقط پرستش کنندگان ما بودند»
- حال که وحی تشریعی به انبیاء موجب عالم شدن ایشان می گردد، وحی تسدیدی به امام نیز موجب عالم شدن او خواهد بود چرا که – چنانچه در درس های قبل گذشت – وحی تسدیدی به امام مرتبه عالی تری از ارتباط با عالم غیب است و هنگامی که وحی تشریعی می تواند موجبات عالم شدن را فراهم آورد وحی تسدیدی به طریق اولی چنین خواهد نمود.
- تا بدین جا «علم امام» سه ریشه مستحکم در قرآن کریم یافت؛ ابتدا «هدایت تکوینی»، پس از آن «برتری امامت بر نبوت» و در نهایت «وحی تسدیدی» هر یک از این سه عنصر قرآنی مراتبی از علم را برای امام ثابت می نمایند.