سر درس امامت ۳۴ (ضرورت وجود امام ۵)
- از آنچه در درس های پیشین گفتیم به دست می آید که امام و معارف برجای مانده از او ضامن بقای راه صحیح وصول به سعادت است. این امام است که بشر را به طریق صحیح سعادت و کمال رهنمون می سازد و او را از بیراهه های راه نما به راه مستقیم بازمی گرداند. به راستی چه دلیلی بر ضرورت امام مهمتر از این مطلب وجود دارد؟ وقتی که بدون امام و معارف برجای مانده از او در گرداب اختلافات اعتقادی و عملی در بین مذاهب اسلامی غرق می شویم؟!
- این مطلب در برخی از روایات در تفسیر آیه هفتم از سوره رعد وارد شده است؛ خداوند متعال در این آیه به پیامبر اکرم می فرماید: «تو فقط بیم دهنده و انذار کننده هستی و براى هر قوم و ملتى هادى و راهنمایى است» بسیاری از مفسرین اهل سنت «هادی» در این آیه را بر اساس برخی روایات بر علی علیه السلام تطبیق نموده اند؛ از جمله فخر رازی مفسر بزرگ اهل سنت در ذیل این آیه از این عباس نقل می کند که گفت: «پیامبر دستش را بر سینه خود گذاشت و فرمود: منم منذر! سپس به شانه على اشاره کرد و فرمود تویى هادى! و تنها بوسیله تو بعد از من هدایت یافتگان هدایت مىشوند» (مفاتیح الغیب، ج ۱۹، ص ۱۴) این روایت و نظایر آن (ر.ک: تفسیر نمونه، ج ۱۰، ص ۱۳۱) تنها کسانی را که از علی علیه السلام به عنوان امام هدایت گر تبعیت نمایند، هدایت شده دانسته اند.
- تفاوت انذار و هدایت در این است که از طریق انذار و بیم دادن – که توسط نبی اکرم رخ داده است – افراد به مسیر هدایت وارد شده اند و پس از آن از طریق هدایت – که توسط امامان رخ می دهد – در این مسیر باقی می مانند و از انحراف آنها جلوگیری می شود گویا پیامبر علت محدثه و ایجاد کننده هدایت است و امام علت مبقیه و نگهدارنده آن محسوب می شود. به همین روی در روایات امام باقر علیه السلام که در تفسیر همین آیه بیان شده است می خوانیم: «رسول خدا انذار کننده و علی هدایت گر است و در هر زمانی امامی از ما اهل بیت مردم را به آنچه رسول خدا آورده است هدایت می نماید.» (بحار الانوار، ج ۲۳، ص ۵)