دلنوشته جمعه ها

جمعه ها دلتنگی خاص خودش را برای ماها
دارد. هرچه قدر هم که فضاسازی شاد درست کنیم و هی الکی خنده برلب و گونه
مان نقش ببندانیم باز هم دلتنگیم. نمی شود گفت یک عادت است. از تعطیلیش هم
نیست. چون روزهای تعطیل دیگر این حس را نداریم. دلتنگیش شبیه این است که
چیزی را گم کرده باشی. کسی را! و حقیقت هم همین است.

                                                                          ***
من چیزی را یا کسی را گم کرده ام. آن هم نه در بیرون که در درونم! یک حس تهی بودن در روزهای جمعه باعث این دلتنگی من است.

                                                                          ***
اشتباه است اگر خیال کنیم گم شده روزهای جمعه مان را می توانیم قبل از آنکه در درون خود بیابیم در بیرون ببینیم.

                                                                         ***
با همه دلتنگیش آرزو می کردم که کاش همه ایام خدا جمعه بود. نه به خاطر
تعطیلیش! فکر میکنم روزهای جمعه وقت کش می آید. لااقل برای من که همینطور
است. باقی روزها اصلا انگار که روز را مچاله کرده باشند. بعد از ساعت کار و
رسیدن به خانه خیلی زود شب می شود. اما جمعه ها آنقدر وقت داری که بتوانی
تمام وقت بخوانی و بنویسی. وقت آدم دست خودش است اگر دلش امان بدهد!

                                                                        ***
باز هم غروب جمعه و باز هم انتظار یافتن او در درونم.

                                                                        ***

خدایا یه روز دیگه اومد ……اونم نه مثل هر روز
باز جمعه است و دلم بیقرار صاحب این روز
خدایا دلم طاقت نداره…..بی قرارم……نمیشه قراری به این دلهای بیقرار بدی؟
تو که می دونی انتظار سخته….پس چرا مارو به انتظارکشیدن تنبیه میکنی؟
می دونم گناهان ما باعث اینهمه دوری میشه و اگه خوب بشیم و اگه لایق بشیم اون میاد
ولی خدایا تو بخشنده ای……تو خوبی …..به کردار ما بنده های بدت نیگا نکن
خدایا ما رو هم به همه بنده های خوبت ببخش
و فرج گل نرگس رو برسون

                                                                        ***