سر درس امامت ۹(عصمت امام در تمام عمر، پیام دوم آیه ابتلاء (۱))
- باز هم به محضر آیه ابتلاء (آیه ۱۲۴ سوره بقره)برویم: «و یاد کنید هنگامى که ابراهیم را پروردگارش به امورى [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش [به خاطر شایستگى ولیاقت او] فرمود: من تو را براى همه مردم «امام» قرار دادم. ابراهیم گفت: و از دودمانم [نیز امامانی برگزین]. [پروردگار] فرمود: پیمان من [که امامت است] به ستمکاران نمىرسد»
- گویا ابراهیم از شنیدن اعطای چنین مقامی به خویشتن به وجد آمد به همین جهت اولین جمله ای که به لب آورد این بود: آیا از دودمان و فرزندانم امامانی برگزیده می شوند؟
- به صورت کلی وقتی از مطلعی نسبت به آینده افراد سوال می کنیم دو گونه پاسخ داده می شود. گاهی تکلیف یک فرد به صورت مشخص تعیین می شود (مثلا از قاضی می پرسیم آیا رضا از این پرونده تبرئه می شود؟ و او پاسخ می دهد: خیر) و گاهی ملاک کلی بیان می شود که هم آینده آن شخص را معین می کند و هم در خصوص دیگران صدق می نماید. (مثلا قاضی در پاسخ به سوال قبل بگوید: اگر خطائی برایش ثابت نشود تبرئه می شود، این ملاک و قانون مختص به رضا نیست و شامل هر فرد دیگری نیز می شود.)
- در آیه شریفه خدای متعال به ابراهیم به گونه دوم پاسخ داده است، گویا ملاک کلی را ارائه کرده است تا ابراهیم و تمام مخاطبان آیه یک اصل کلی در باب امامت را دریابند، اصلی کلی که ناظر به «امامت عامه» است و یکی از زوایای آن را تشریح می کند.
- اما این اصل چیست؟ خداوند فرمود: «عهد و پیمان من که امامت است به ظالمان و ستمگران نمی رسد» اینکه چرا به امامت «عهد» گفته شده فعلا مد نظر ما نیست پیامی که اینجا مد نظر است این است که ظالم و ستم کار شایستگی امامت ندارد.
در مورد این اصل در نکته بعد بیشتر و دقیق تر توضیح خواهیم داد.