سر درس امامت ۹۰ (شفاعت، اولین نتیجه ولایت تکوینی ۵)
برخی گمان کرده اند که اعتقاد به شفاعت اولیای الهی، شبیه اعتقاد به شفاعت کردن بت ها است که در عصر جاهلیت رایج بوده است و قرآن کریم آن را تقبیح نموده است. در کلام خدا می خوانیم: «وَ یعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ ما لا یضُرُّهُمْ وَ لا ینْفَعُهُمْ وَ یقُولُونَ هؤُلاءِ شُفَعاؤُنا عِنْدَ اللَّه، آنان به جای خدا چیزهایی را می‌پرستیدند که به آنها هیچ سود و زیانی نمی‌رساند و می‌گویند که این بتها شفیع ما نزد خدا هستند!»
بدون شک اگر شفاعت را تجلی ولایت تکوینی محسوب نمائیم چنین اشکالی مطرح نخواهد شد زیرا:
الف. بت ها، سنگها و چوبهای ساخته دست بشر بوده اند که هیچ خاصیتی در آنها وجود ندارد و قدرت بر هیچ تاثیر گذاری ندارند و به تعبیر همین آیه «سود و زیانی نمی رسانند» چنین موجودات بی اثر کجا و ولی تکوینی کجا که به اذن الهی صاحب اثر شده است و می تواند در عرصه قیامت تاثیر گذاری نموده و جلوه رحمت الهی را به منصه ظهور برساند.
ب. اعتقاد به الوهیت بتها یا داشتن مقام شفاعت آنها بر اساس آیه شریفه، اعتقادی همراه با التزام به «من دون الله» بودن بتها بوده است، مقصود این است که بت پرتان عهد جاهلیت بتها را تاثیر گذارانی «مستقل از خدا» و «به جای خدا» تصور می نموده اند حال اینکه چنین اعتقادی هرگز در شفاعت ولی تکوینی جای ندارد چرا که صاحب ولایت تکوینی چنانچه گذشت هیچ استقلالی از خداوند متعال ندارد بلکه تمام اثر گذاری او به اذن الهی رخ می دهد.
بر اساس آنچه گذشت معلوم می شود که بین اعتقاد به شفاعت ولی تکوینی و اعتقاد به شفاعت بتها تفاوت فاحشی وجود دارد بتها خاصیتی ندارند اما با این همه مستقل از خدا صاحب خاصیت فرض شده اند! در حالی که ولی تکوینی دارای خاصیت است و در این امر هیچ استقلالی از خدا ندارد.