سر درس امامت ۶۹ (ولایت تکوینی از منظر عقل ۳)

قدرت نمائی خدا در جای جای نظام هستی مشهود است. آسمانها و کهکشانهای دور دست همه قدرت او را فریاد می کنند، زمین و جانداران کوچک و بزرگ موجود در آن همه شاهدی گویا بر قدرت او هستند. اوست که آب را می آفریند و رمز حیات و زندگی در زمین را در وجود آن قرار می دهد. اوست که خورشید را در بالای سر ما با نور افشانی زندگی بخشش میلیون ها سال قدرت می دهد تا ضامن بقای ما بر روی این کره خاکی باشد. اوست که کوهها را به سان میخهایی در زمین مستقر می کند تا سطحی محکم و قابل استفاده برای بشر در آن فراهم آید و اوست که به هر موجودی در صحنه هستی اثری خاص می بخشد تا کثرت این موجودات فراوان بتوانند در کنار هم به جمعیتی واحد که قابلیت بقا دارند مبدل شوند. به راستی این حقایق را هیچ کس نمی تواند انکار نماید.

حال از منظر عقل همان خدائی که با دست پر توان خویش می تواند چنین اثراتی را – که به کرات در کنار خود دیده ایم و برای ما رنگ عادت گرفته اند – به مخلوقات پیرامون ما ارزانی نماید؛ می تواند اثرات خاصی را به برخی از مخلوقات ویژه اش – که در مسیر بندگی گوی سبقت از دیگران ربوده اند – ارزانی بدارد اثراتی که مکرر به رویت ما در نیامده اند و از این جهت برای ما «خارق العاده» تصور می شوند. روشن است که این اثر بخشی دوم چیزی جز «اعطای ولایت تکوینی» به برخی از مخلوقات نیست و از منظر عقل هیچ تفاوتی با اثر بخشی اول نخواهد داشت.