سر درس امامت ۸۸ (شفاعت، اولین نتیجه ولایت تکوینی ۳)

گاهی بر سر زبانها این اشکال را می شنویم: آیا شفاعت کنندگان از خدا مهربان تر هستند! این چگونه ممکن است؟ آیا خدا خود نمی توانست ما را به بهشت ببرد و اساسا چه نیازی به وساطت شفاعت کنندگان وجود دارد؟

به نظر می رسد با تصور دقیق ولایت تکوینی و اینکه شفاعت جلوه ای از ولایت تکوینی است جائی برای این قبیل اشکالات باقی نمی ماند. مقصود این است که اگر شفاعت جلوه ولایت تکوینی باشد آنگاه هرگز نمی توان آن را مستقل از خداوند متعال تصور نمود زیرا چنانچه گذشت تاثیر گذاری ولی تکوینی از ابتدا تا انتها به اذن خداوند متعال است و اگر آنی آن ذات مقدس اراده کند نه ولی تکوینی باقی می ماند و نه اثر او.

روشن است که شفاعت از منظر ولایت تکوینی هیچ استقلالی از خداوند متعال ندارد؛ رحمت و عطوفتی که در شفاعت دیده می شود همان رحمت و عطوفت خداست که به خواست او در «ولی تکوینی» به منصه ظهور رسیده است. آری او می تواند بدون وساطت ولی خود ببخشد و گنهکاران را به بهشت ببرد اما باید توجه نمود وقتی شفاعت جلوه ولایت تکوینی شد در واقع همان خداست که می بخشد و همان خداست که ترحم می کند و هموست که رحمت خود را بر سر عالمیان می گستارند. آری شفاعت جلوه رحمت الهی در وجود اولیای اوست و هیچ استقلالی از خداوند متعال ندارد.

اینک می توان این آیه از قرآن کریم را بهتر درک نمود که می فرماید: «قُلْ لِلَّهِ الشَّفاعَهُ جَمیعاً لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ثُمَّ إِلَیْهِ تُرْجَعُون‏، بگو تمام شفاعت از آن خداست، سلطنت آسمانها و زمین تنها از آن اوست و تنها به سوی او باز می گردید.» (زمر: ۴۴) از آن جهت که شفاعت ولی خدا همان فعل خدا است بنابراین تمام مراتب شفاعت به دست هر شفیعی که محقق شود همه از ناحیه خداوند متعال است.