1. ابراهیم، لوط، اسحاق و یعقوب به تعبیر آیه ۷۳ سوره انبیاء، علاوه بر پیامبر بودن امامانی هدایت گر هستند (جعلناهم ائمه یهدون بامرنا) آیا این هدایت گری تشریعی و ظاهری و به معنای «ارائه طریق» است و یا اینکه تکوینی و باطنی و به معنای «ایصال به مطلوب»؟
2. به نظر می رسد چنانچه علامه طباطبائی و برخی دیگر در تفسیر آیه فرموده اند این هدایت گری به معنای «ارائه طریق» نیست بلکه به معنای «ایصال به مطلوب» است و به دیگر سخن تکوینی است و نه تشریعی.
3. دلیل این مدعا با توجه و دقت در سه مقدمه روشن می شود:

الف. امامت مقامی برتر از نبوت است. این مقدمه با توجه به آیه ابتلاء در مباحث پیشین توضیح داده شد.

ب. آیه در صدد توصیف «امامتِ» این چهار پیامبر است و نه «نبوت» آنها زیرا فرموده است «جعلناهم ائمه یهدون بامرنا» و نفرموده است «جعلناهم انبیاء یهدون بامرنا» (دقت کنید).

ج. وظیفه انبیاء هدایت تشریعی است زیرا در قرآن کریم وظایفی مانند تعلیم و تربیت، بیم دادن و ترساندن و … (نساء: ۱۶۵، بقره: ۱۵۱ و …) به آنها نسبت داده شده است و روشن است که این امور از مظاهر هدایت تشریعی و ظاهری هستند.

4. حال که امامت برتر از نبوت است و وظیفه انبیاء بیش از هدایت تشریعی نیست روشن می شود که وظیفه امامان – به جهت برتری مقام آنها – هدایت تکوینی است. یعنی امام به دلیل بهرمندی از جایگاه رفیع امامت از مرتبه بالاتری از هدایت گری نیز برخوردار بوده هدایت گری او منحصر در هدایتی ظاهری به معنای «ارائه طریق» نیست;وظیفه امام منحصر در هدایت تشریعی و ارائه طریق نیست بلکه هدایت تکوینی و ایصال به مطلوب نیز از وظایف اوست.

در نکته بعد این ویژگی امام را بیشتر توضیح داده برخی از روایاتی که آن را تشریح کرده اند بیان می کنیم.