سر درس امامت۱۷ (هدایت گری امام اولین پیام سوره انبیاء ۱)

1. اولین ویژگی که در آیه ۷۳ سوره انبیاء برای امامت چهار پیامبر الهی (ابراهیم، لوط، اسحاق و یعقوب) ذکر شده است هدایت گری است.
2. معنای این هدایت گری چیست؟ برای پاسخ به این سوال لازم است ابتدا «هدایت» را به صورت کلی معنا کنیم.
3. هدایت به صورت کلی دو معنا دارد:

الف. هدایت تشریعی: تشریع یعنی قانون گذاری، هدایت تشریعی به این معناست که هدایت کننده قانون را به شخصی آموزش داده، راه و چاه را به او نشان دهد؛ از فرو افتادن شخص در چاه بیم داده به ورود او در راه و رسیدن به مقصد با گذر از این راه بشارت دهد. هدایت تشریعی معنای بسیار گسترده ای دارد، یک کتاب مفید، یک مادر پرهیزکار، یک معلم فداکار، یک روحانی متعهد، یک دوست خوب و … و تمام کسانی که راه درست را از خطا به ما نمایاندند و ما را از افتادن در مسیر شقاوت و بدبختی پرهیز دادند همه از هدایت کنندگان تشریعی محسوب می شوند.

ب. هدایت تکوینی: تکوین یعنی هستی، هدایت تکوینی به این معناست که هدایت کننده به آموزش قانون اکتفا نکند بلکه دست شخص را بگیرد و مرحله به مرحله او را در مسیر سعادت همراهی نماید. به این مثال توجه کنید اگر کسی از شما آدرسی بپرسد شما مسیر را به او نشان دهید و بعد به دنبال کار خود بروید تا او به تنهائی به مقصد برسد در اینجا کار شما «هدایت تشریعی» خواهد بود؛ اما اگر با او همراه شوید و خیابان به خیابان، کوچه به کوچه و خانه به خانه همراهیش کنید و تا خود مقصد او را ببرید در این صورت کار شما نظیر «هدایت تکوینی» خواهد بود.

در نکته بعد، در خصوص معنای این دو هدایت بیشتر سخن خواهیم گفت.