سر درس امامت نکته ۱۶ (امامت ابراهیم، لوط، اسحاق و یعقوب در سوره انبیاء)
- در نکات قبلی در محضر آیه ابتلاء (سوره بقره آیه ۱۲۴) بودیم و دست کم سه پیام را از این آیه شریفه در مورد «امامت عامه» استفاده کردیم (برتری امامت بر نبوت، عصمت امام در تمام عمر و انتخاب انحصاری امام تنها به دست خداوند متعال) در این نکته و چند نکته بعدی به محضر آیه دیگری از قرآن مشرف می شویم.
- خداوند متعال در سوره انبیاء (آیات ۷۱ تا ۷۳) پس از اینکه در آیاتی چند سخن از ابراهیم، لوط، اسحاق و یعقوب به میان آورده، برخی زوایای زندگانی ایشان را تبیین می کند، می فرماید: «آنان را امامانی قرار دادیم که به فرمان ما [مردم را] هدایت مى کردند، و انجام دادن کارهاى نیک و برپا داشتن نماز و پرداخت زکات را به آنان وحى کردیم، و آنان تنها ما را عبادت می کردند.»
- از آیه شریفه معلوم می شود که ابراهیم، لوط، اسحاق و یعقوب علاوه بر اینکه در مقام نبوت بوده اند، به مقام امامت نیز رسیده اند.
- بدون شک «امامت» این چهار پیامبر الهی مقام و جایگاهی مستقل از «نبوت» آنهاست زیرا چنانچه پیشتر از اولین آیه ابتلاء استفاده کردیم مقام امامت مقامی برتر از نبوت است.
- در این آیه شریفه صفاتی برای امامت ذکر شده است که می توان آنها را از ویژگی های کلی این جایگاه و به تعبیری از خصوصیت های امامت عامه محسوب کرد.
در نکات بعدی به تشریح مختصر این ویژگی ها پرداخته می شود.