سر درس امامت ۷ (برتری مقام امامت بر مقام نبوت، اولین پیام آیه ابتلاء (۱))
- ابراهیم قهرمان توحید است پیامبری است که تمام ادیان آسمانی خود را به او نسبت می دهند بسیار بزرگ است آیه ابتلاء جهت مهمی از بزرگی و عظمت او را بیان کرده است.
- به ترجمه قسمت ابتدائی آیه باز می گردیم: «و یاد کنید هنگامى که ابراهیم را پروردگارش به امورى [دشوار و سخت] آزمایش کرد، پس او همه را به طور کامل به انجام رسانید، پروردگارش [به خاطر شایستگى ولیاقت او] فرمود: من تو را براى همه مردم «امام» قرار دادم»
- آزمایشات ابراهیم را هر مسلمانی کما بیش می شناسد؛ او را به جرم بت شکنی در دریایی از آتش انداختند، آتشی که بت پرستان ۴۰ روز به جمع آوری هیزمش پرداختند! و از شدت حرارات نتوانستند به آن نزدیک شوند تا اینکه شیطان مجسم شد و صنعت ساخت «منجنیق» را به آنها یاد داد، او را بر منجنیق گذاشتند و در این دریای سوزان پرتاب کردند اما لحظه ای از اهداف خودش بازنگشت! تا سنین پیری خدا به او فرزندی عنایت نکرد، در پیری اسماعیل به او ارزانی شد هنوز آتش عشق به این فرزند به خنکا نکشیده بود که مامور شد او و مادرش را به بیابانی خشک و لم یزرع برده در آنجا رها کند! سالها بعد که اسماعیل به جوانی رسید دیدار تازه شد و او و مادرش را به امر خدا باز هم ملاقات کرد اما دیری نپایید که اینبار مامور به ذبح جگر گوشه اش شد و او را تا قتله گاه برد و کارد تیز را بر گلویش فشرد و خم به ابرو نیاورد! … به راستی ابراهیم علیه السلام که بود! مقام او را خدا و مقربانش می دانند … این همه در «اتمهن» آیه ابتلا آمده چرا که خدا می فرماید «او همه امتحانات را به طور کامل به انجام رسانید»
- به تصریح آیه ۱۲۴سوره بقره(آیه ابتلاء)، بعد از تمام این ابتلائات خدا به حضرت ابراهیم مقام «امامت» را ارزانی کرد. گویا امامت پاداش پیروزی در مقابل تمام این امتحانات است. ابراهیم پس از تمام این ابتلائات و آزمایشات به مقام امامت رسید حال آیا می توان این مقام را مساوی یا حتی کمتر از مقام «نبوت» محسوب کرد؟
هر چند پاسخ به این سوال بر هر عاقلی روشن است اما برای روشن تر شدن آن حتما نکته بعد را دنبال کنید