سر درس امامت ۲۸ (جمع بندی پیامهای آیه ۷۳ سوره انبیاء در خصوص امامت عامه)

1. برای آخرین بار به ترجمه این آیه شریفه مشرف می شویم، آیه ای که از ویژگی های جایگاه امامت – که به ابراهیم، لوط، اسحاق و یعقوب عنایت شده است – سخن به میان آورده، می فرماید: «و آنان را امامانی قرار دادیم که به فرمان ما [مردم را] هدایت مى‏کردند، و انجام دادن کارهاى نیک و بر پا داشتن نماز و پرداخت زکات را به آنان وحى کردیم، و آنان فقط پرستش کنندگان ما بودند»
2. در مجموع سه پیام کلی در خصوص «امامت عامه» از این آیه شریفه استفاده شد:

الف. وظیفه امام برتر از هدایت تشریعی – به معنای ارائه طریق – است چرا که او هادی به هدایت تکوینی – به معنای ایصال به مطلوب – است و با مقامات باطنی که دارد بندگان خدا را در مراتب بندگی رشد داده، تک تک ایشان را به درجات سعادت می رساند.

ب. هر چند «وحی تشریعی» – به معنای ابلاغ احکام عمومی یک شریعت – به امام صورت نمی پذیرد اما «وحی تسدیدی» – به معنای بهرمندی از تائیدات غیبی و رابطه با عالم الوهیت و بهروری از فیوضات شخصی ویژه – به او صورت می پذیرد.

ج. یکی از جلوه های مهم وحی تسدیدی به امام رابطه خاصی با عالم غیب است که از این طریق رتبه وجودی امام را توسعه داده او را به مرتبه ای می رساند که ضرورتا تمامی کارهای شایسته را انجام داده از تمامی کارهای ناشایست پرهیز کرده در حقیقت به بالاترین مرتبه از «عصمت» دسترسی می یابد. انجام ضروری این اعمال شایسته ریشه در مقام عبودیت امام دارد به همین روی منافاتی با حکمت امام نداشته علاوه بر این موجب سلب اختیار و مجبور بودن امام نیز نمی شود.