1. گذشت که بر اساس سومین پیام آیه سوره انبیاء، امام ضرورتا تمام کارهای شایسته را انجام می دهد و حیات او سرشار از اعمال نیک و پسندیده است.
2. با کمی دقت معلوم می شود که این پیام، در حقیقت همان «عصمت» امام است اما عصمتی که بسیار گسترده است و تمام شئونات زندگانی امام را در بر می گیرد زیرا شخصی که به قطع و یقین از هیچ خیری فروگذار نمی کند طبیعتا به هیچ عمل ناشایست و شری نیز اقدام نمی کند زیرا انجام هر عمل شر – حتی اگر بسیار ناچیز باشد – در واقع پرهیز از یک عمل خیر است و این با «ضرورت انجام تمام اعمال خیر» سازگار نیست. (دقت شود)
3. بنابراین امام موجودی است که به صورت قطعی و ضروری از عصمت بهرمند است و خدای متعال از طریق «وحی تسدیدی» که به او می نماید این امر را تضمین نموده است در نتیجه انجام کوچکترین عمل شری اعم از عصیان، نسیان، خطا، سهو و … کوچک باشد یا بزرگ، در خفا و پنهانی باشد یا در علن و آشکار، در سنین کودکی، میانسالی باشد و یا در پیری و به صورت مطلق در هیچ برهه ای از زندگی و هیچ مقطعی از حیات او وجود نخواهد داشت.

حال ممکن است سوال شود آیا وحی تسدیدی به امام در انجام کارهای شایسته ارزش اعمال امام را نمی کاهد؟ پاسخ این سوال مهم در همین آیه قابل دریافت است که در نکته بعد به آن خواهیم پرداخت.