خون امام حسین«علیه السلام» احیا کننده اسلام ناب محمدی
وقتی مروان، امام حسین«سلام‌الله‌علیه» را به بیعت با یزید دعوت کرد، امام فرمودند: «وَ عَلَی الْإِسْلَامِ السَّلَامُ إِذْ قَدْ بُلِیَتِ الْأُمَّهُ بِرَاعٍ مِثْلِ یَزِیدَ». ۱
با روی کار آمدن یزید، اسلام در مخاطرۀ عجیبی واقع شد و چیزی از سنّت نبوی و تشیّع باقی نماند. قیام امام حسین«سلام‌الله‌علیه»، اسلام را زنده کرد. اسارت عیال و خانواده، خون آن حضرت و پیام ایشان را سرتاسری کرد. سپس، عزاداری‌های ائمّۀ طاهرین«سلام‌الله‌علیهم» و سفارش به برگزاری جلسات عزا به وسیلۀ شیعیان، اسلام را بیمه کرد و تشیّع را زنده نمود.
همۀ اهل بیت«سلام‌الله‌علیهم» برای احیای اسلام تلاش کردند و همۀ آنها در راه اسلام شهید شدند. همۀ آنها راجع به حفظ اسلام، به اندازه‌ای که ممکن بود، صددرصد وظیفه را شناختند و به آن عمل کردند. امّا در زمان امام حسین«سلام‌الله‌علیه»، با شهادت ایشان، اسلامی که در شُرُف مرگ بود، نجات یافت و امام توانستند ظلم را نابود کنند و معنای عدالت را به مردم بفهمانند. به عبارت دیگر، خون امام حسین«سلام‌الله‌علیه» توانست اسلام عزیز را زنده کند.
پیغمبر اکرم«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» محبّت و علاقۀ شدیدی به امام حسین«سلام‌الله‌علیه» داشتند. در روایات می‌خوانیم: وقتی پیغمبراکرم«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» بر فراز منبر بودند و امام حسین«سلام‌الله‌علیه» که یک کودک سه یا چهار ساله بودند وارد می‌شدند، پیامبر«صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم» از منبر پایین می‌آمدند، ایشان را در بغل می‌گرفتند و روی منبر می‌نشستند و از او حسابی تعریف می‌کردند. حتّی اگر امام حسین«سلام‌الله‌علیه» هنگام خطبه خواندن پیامبر به زمین می‌خوردند، حضرت سریع پایین می‌آمدند، ایشان را بغل می‌کردند و مجدّداً به خطبۀ خود ادامه می‌دادند. ۲ گاهی امام حسین«سلام‌الله‌علیه» را نوازش می‌کردند، روی شانه‌های خود سوار می‌کردند یا روی زانوهای خود می‌نشاندند و میفرمودند: «أَنْتَ الْإِمَامُ ابْنُ الْإِمَامِ أَخُو الْإِمَامِ تِسْعَهٌ مِنْ وُلْدِکَ أَئِمَّهٌ أَبْرَارٌ تَاسِعُهُمْ قَائِمُهُمْ» ۳
یا حسین! تو امامی،پدرت امام است و برادرت امام است و نُه نفر از ابناء و فرزندان تو امام هستند و نهمین آنها کسی است که قیام می‌کند و به دست او، عدالت اسلامی سرتاسر جهان را می‌گیرد. بارها این جمله را در مورد امام حسین«سلام‌الله‌علیه» میفرمودند. گاهی از اوقات نیز روضه می‌خواندند و گلوی امام حسین«سلام‌الله‌علیه» را می‌بوسیدند و به مردم میفرمودند: این فرزندم را برای دین، در کربلا کشته می‌شود. ۴
——–
۱٫ اللهوف، ص ۲۴
۲٫ بحار الأنوار، ج ۴۳، ص ۲۹۵
۳٫ بحارالأنوار، ج ۳۶، ص ۲۹۱
۴٫ مثیر الأحزان، ص ۱۸