سر درس مهدویت ۴۸ (فلسفه غیبت مهدی موعود علیه السلام ۸)
- اگر امام زمان علیه السلام در پرده غیبت نباشد و ظاهر گردیده با عنوان و اسم شناخته شده در جامعه زندگی نماید لازم است مانند پدران طاهرین خود که تحت یکی از حکومت های رایج قرار گیرد و آنها را به رسمیت شناسد و به عبارتی با آنها بیعت کند حال این حکومت های از دو حال خارج نیستند:
الف. یا حکومت هائی فاسد و ظالم هستند، نظیر حکومت بسیاری از خلفا و سلاطین و طواغیت؛
در این صورت امام باید نظیر پدران طاهرینش از سر تقیه با آنها بیعت نماید و چنین چیزی با اهداف بلند آن امام همام سازگار نیست. زیرا او مصلح کل است و دست الهی است که در موعد مقرر به نابود سازی و ریشه کن نمودن ظلم می پردازد حال چگونه ممکن است چنین شخصی به بیعت با حکومت های فاسد – حتی از روی تقیه – تن دهد؟
ب. یا حکومت هائی صالح هستند نظیر حکومت اسلامی و ولایت فقیه؛
در این صورت لازم است چنین حکومتی به فعلیت نرسد و در حقیقت لازم است سردمداران این حکومت – که طبق فرض ظهور امام مهدی موعود و بیعت او را نظاره می کنند – به سرعت از مقام خویش کناره گیرند و آن را به حضرت واگذار نمایند. این در حالی است که بدون شک در هر موقعیت زمانی امکان برقراری حکومت عدل جهانی توسط آن حضرت وجود ندارد و اگر او قبل از برقراری شرایط ظهور بخواهد حکومتی تشکیل دهد چنین حکومتی نسبی و مقطعی – نظیر حکومت امام علی علیه السلام – خواهد بود و هر گز نمی توان به واسطه آن عدالت جهانی و فرامکانی را فراهم آورد چنانچه این هدف در عصر حکومت آن امام همام نیز محقق نگردید.
بنابراین اگر امام زمان در پرده غیبت نباشد و با عنوانی شناخته شده در جامعه زندگی نماید آنگاه یا باید با حکومت های فاسد از سر تقیه بیعت نماید و یا باید حکومتی صالح اما نسبی و مقطعی – نظیر حکومت امیر المومنین علیه السلام – را اداره نماید و این هر دو با «تحقق حکومت جهانی و عدالت فرامکانی» منافات دارد به همین جهت است که لازم است آن وجود مقدس در پرده غیبت فرو رود و با هیچ حکومت صالح یا فاسدی بیعت ننماید و تنها هنگامی از این پرده نشینی برون آید که شرایط تحقق چنان حکومتی فراهم آید.
این نکته مساله است که در برخی روایات نیز به آن اشاره شده است؛ از جمله در حدیث هشام بن سالم، حضرت صادق علیه السلام می فرماید: «قائم علیه السلام قیام می کند در حالی که در گردن او بیعت برای احدی نیست» (کمال الدین، ج۲، ص ۴۸۰) و نیز هنگامی که از امام رضا علیه السلام در خصوص حکمت غیبت آن حضرت سوال شد فرمود: «برای آنکه در گردن او بیعتی برای کسی نباشد» (همان)