1. در دیدگاهی آرمانی، ما با اهل سنت متحدیم، با آنها حسن معاشرت داریم، رفتارهای ما بر پایه نظام احترام متقابل شکل می گیرد، به عیادت هم می رویم، در نماز جماعت هم شرکت می کنیم، در تشییع جنازه های یکدیگر حاضر میشویم.
2. چرا اینگونه نباشیم؟ ما دشمنان مشترکی داریم که اسلام را هدف قرار داده اند اگر اینگونه نباشیم و خون هم بریزیم و سایه هم با تیز بزنیم و دشمنی را به اوج برسانیم، چه راحت بر اسلام عزیزمان مسلط می شوند! ما سنی و شیعه، در مقابل این دشمنان یک صداییم و به بهانه اختلافات اعتقادی اسلام عزیزمان را به مذبح نمی فرستیم.
3. با این همه اتحاد ما منجر به نابودی اعتقاد ما نمی شود. ما در کمال ادب و احترام، بدون توهین به مقدسات یکدیگر، با دستان به هم بسته از سر اتحاد، با منطق قرآن، با برهان، پیش می رویم (بقره،آیه ۱۱۱) و هر دیدگاهی را که بهتر باشد بر می گزینیم. (زمر، آیه۱۸)

ای کاش این سخنان آرمانی یک روز همه به واقعیت بپیوندد.

در نکات بعد تلاش ما این است که آتشی بر اختلاف خانمان سوز نباشیم بلکه مرحمی بر اتحاد عاقلانه بینوائی باشیم که در عصر ما متاع کمیاب و نایابی گشته است.