غرب زدگی و جدایی از عهد حسینی

غرب زدگیِ امروز می‏خواهد ما را از عهد حسینی جدا کند. امروز نیز دو جبهه در کار است:
یکی عهد و جبهه حسینی که حیات انسانی را معنی دار می‏کند،
دیگری عهد و جبهه ترس و پوچی که همه زندگی را تباه می‏کند.

در فرهنگ معاویه ‏ای فکر و اخلاق و ادب همه رُمی شد و هیچ کس نفهمید که حقیقت اسلام در حال از بین رفتن است و حتی کسی متوجّه نشد آن نمازی که در فرهنگ معاویه خوانده می‏شود، نماز نیست، چنان که حجّش نیز حج نیست.
در اردوگاه حسین‏ و با ملاکی که حسین می‏دهد، فرهنگ رُمی همه چیزش باطل و شیطانی است. بهداشت فرهنگ «رُمی معاویه ای»؛ یعنی فاصله گرفتن از ملکوت و مقصد را «تن» انگاشتن و بیشتر بر جنبه حیوانیت خود پرداختن. ولی همان بهداشت در فرهنگ حسینی«مِنَ الاْیمان» است.

راستی چه ساده‏ اند آنهایی که می‏خواهند با آشتی با فرهنگ غرب، حقّی و حقّانیتی را برای انقلاب اسلامی حفظ کنند و از این طریق به اسلام و انقلاب اسلامی آبرو بدهند. ارزشهای جهت دهنده و واقعی از درون فرهنگ کفر صادر نمی‏شود، بلکه از درون فرهنگی برمی‏خیزد که تسلیم زندگی پوچ دنیازده اموی نشده است.

انسانی که پوچی خود را نمی‏خواهد، ولی شرایط پوچ گراییِ فرهنگ اموی را پذیرفته، راه جدیدی پیشنهاد نمی‏کند و از انحرافی به انحرافی دیگر پابه پا می‏شود و حسین مقابل فرهنگ اموی می‏ایستد و عالَم دیگری را پیشنهاد می‏کند که سراسر، غیر فرهنگ اموی است، نه اینکه با چند انتقاد جزیی بخواهد با آن فرهنگ روبه رو شود. اصلاً عالَم حسین، عالم دیگری است و برعکس؛ فرهنگ غیرالهی، سراسرش پابه پا شدن از خطایی به خطایی دیگر است. و تا زیر سقف چنین فرهنگی هستید از ستونی به ستون دیگر پناه برده ‏اید، ولی از این فرهنگ آزاد نشده‏اید چون عالَمتان عالَم فرهنگ رُمی است. باید عالَمتان عالَم حسینی شود تا نجات پیدا کنید.

اینجاست که شما میبینید در جامعه غربزده، همواره کارشناسی می ‏آید بقیّه کارشناسان را تحقیر می‏کند و خودش به گمان خود حرفی صحیح می ‏آورد و بعد کارشناس دیگری می ‏آید و قبلی را تحقیر می‏کند، چراکه فرهنگی که به معصوم وصل نباشد، کارش از خطایی به خطایی دیگر پناه بردن است.