اشاعه فحشا در فضای مجازی

از آنجا که انسان یک موجودی اجتماعی است و نیاز به تعامل با دیگران دارد و جامعه بزرگی که در آن زندگی میکند از یک نظر شبیه خانه اوست و حریم این اجتماع ، همچون حریم خانواده محسوب میشود ؛ پاکی جامعه با پاکی او کمک میکند و آلودگی آن به آلودگیش.

در اسلام با برخی از گناهان شدیدا برخورد شده است مثل غیبت که در قرآن کریم مذمت آن آمده است ، به فلسفه این شدت برخورد که مراجعه میکنی میبینی علتش اینکه ؛ غیبت عیوب پنهانی را آشکار میکند و حرمت جامعه را جریحه دار میکند .

در روایتى از امام على بن موسى الرضا(علیه السلام) مى خوانیم:«الْمُذِیعُ بِالسَّیِّیَهِ مَخْذُولٌ وَ الْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّیَهِ مَغْفُورٌ لَهُ»؛ (آن کس که گناه را نشر دهد مخذول و مطرود است و آن کس که گناه را پنهان مى دارد مشمول آمرزش الهى است). (۱)

در قرآن کریم با اشاعه فحشا مخالفت شدید شده است و دلیل آن هم همین است ، شما اگر در نطقه ای آتشی کوچک برپا کنید و بعد به جای آنکه این آتش را خاموش کنید بسط و گسترش دهید و  فراگیر شود تا جایی که این آتش رود و شعله برسد آنجا را نابود خواهد کرد .

اگر منتظر امام زمان (علیه السلام) گناه و فحشایی را منتشر کند و  طوری شود که مثل آتش برافروخته همه جا را فرا بگیرد و دیگر کسی توان خاموش کردن آن را نداشته باشد چی میشود؟

اشاعه فحشاء، نشر گناه و تجاهر به فسق این سد را مى شکند، گناه را کوچک مى کند، و آلودگى به آن را ساده مى نماید .

ذکر این نکته نیز لازم است که «اشاعه فحشاء» اشکال مختلفى دارد:

گاه، به این مى شود که: دروغو تهمتى را دامن بزند و براى این و آن بازگو کند.

گاه، به این است: مراکزى که موجب فساد و نشر فحشاء است به وجود آورد.

گاه، به این است که: وسایل معصیت در اختیار مردم بگذارد و یا آنها را به گناهتشویق کند.

بالاخره گاه، به این حاصل مى شود که: پرده حیا را بدرد و مرتکب گناهدر ملاء عام شود، همه اینها مصداق «اشاعه

فحشاء» است؛ چرا که مفهوم این کلمه، وسیع و گسترده مى باشد . (۲)

با توجه به قرآن کریم هر گونه فحشا و اشاعه ی آن _به طور مطلق_ شامل می شود، در مورد مراکزی که موجب فساد و نشر فحشاء است از جمله سایت هایی که به طرقی فحشا و بی حیایی را ترویج می دهند بسیار صدق می کند. سایت هایی در فضای مجازی، که پیوند ناگسستنی با دنیای واقعی افراد دارند.

پ ن:

• «اصول کافى»، جلد ۲، باب ستر الذنوب.
• گرد آوری از کتاب: تفسیر نمونه، آیت الله العظمی مکارم شیرازی، دارالکتب الإسلامیه، چاپ بیست و نهم، ج ۱۴، ص ۴۳۴.