بعد از ظهور حضرت مهدی(عج) تا حکومت عدل
بعد از ظهور حضرت مهدی(عج) چه مدت زمان طول خواهد کشید تا حکومت عدل برقرار شود؟
ایمان به ظهور امام زمان (عج) و وقایع پس از آن، از جمله مصادیق ایمان به غیب است که پذیرش و شناخت ویژگیهای آن، جز از راه تعبّد و استفاده از متون نقلی معتبر، میّسر نیست. ۱
لکن، از آن جا که اغلب احادیث و روایات، در گذر زمان، دست خوش بلایایی چون تقیه از سوی شیعیان و یا جعل و تحریف از سوی دشمنان، فراموشی یا عدم دقت در ضبط، توسط راویان، گشته و با نبود امکانات چاپ و نگه داری، فرسوده و نابود شدهاند، شناخت کامل جزئیات حوادث قبل و پس از ظهور آن گونه که مطلوب طبع حقیقت جوی شیعیان و منتظران است، امکان ندارد. به خصوص که در این راستا به برخی تعارضات غیر قابل جمع در روایات نیز برخورد میکنیم.
از این رو پاسخ به سؤال فوق، به خصوص قسمت اوّل آن، به صورت ظن و گمان است و برای پاسخ به سؤال نیاز به تحلیل آن به چند قسمت مجزاست، لذا پاسخ هر قسمت، به طور جداگانه در زیر می آید:
بعد از ظهور حضرت مهدی (عج) چه مدت زمان طول خواهد کشید تا حکومت عدل برقرار شود؟ امام باقر (ع) می فرمایند: “امام دوازدهم (عج) هشت ماه تمام، شمشیر بر دوش نهاده و دشمنان خدا را میکشد تا این که خدا خشنود گردد. “۲
بنابر روایاتی که در اختیار ما وجود دارد ایشان در مکه ظهور نموده و پس از این که یاران و خواص ایشان به او پیوستند، به سمت عراق و سپس شام (سوریه فعلی) و بعد به سمت بیت المقدس حرکت میکنند و پس از آن سایر بلاد اروپا و ترکیه و چین و افغانستان و سایر ممالک به تسخیر ایشان درآمده و حکومت عدل، پس از هشت ماه درگیری پیوسته، برقرار میگردد و صلح و امنیت جهانی فراگیر می شود. ۳
در باره مدت حکومت ایشان نیز اختلاف فراوانی در روایات دیده می شود:
۱۹ سال و چند ماه، ۷ سال،۴۰ سال، ۱۰ سال و ۳۰۹ سال که هر سال آن برابر ۲۰ یا ۴۰ سال است و گفته شده است پس از شهادت یا وفات آن حضرت، ۴۰ روز خواهد گذشت تا که قیامت بر پا شود۴
و بساط زمین و آسمان برچیده شده و مهیای برپایی قیامت میگردد.
۱. ر. ک: صافی گلپایگانی، لطف اللَّه، نوید امن و امان (امامت ومهدویت)، ج ۳، ص ۲۸ – ۴۲.
۲. الزام الناصب، ص ۱۸۹؛ غیبت نعمانی، ص ۱۶۵؛ بشاره الاسلام، ص ۱۹۹، منقول از، روزگار رهایی، ج ۱، ص ۴۷۸،ح ۵۸۵.
۳. ر. ک: روزگار رهایی، ج ۲، ص ۵۳۶، ۴۷۰؛ بحارالانوار، ج ۵۲، ص ۳۰۹، ۳۹۲.
۴. روزگار رهایی، ج ۲، ص ۶۰۱، ۶۵۸؛ بحار، ج ۲، ص ۲۷۹ و ۳۹۲.