پابه‌پای سحر از کوه و کمر می‌آیی

پابه‌پای سحر از کوه و کمر می‌آیی
من و دیدار تو؟ افسوس! مگر می‌آیی؟

روح اسطوره‌ای‌ات حاملۀ طغیان است
موج‌ بر دوش ز دریای خطر می‌آیی

می‌چکد شور ز شولای حماسی‌نامت
آتشین جلوه‌ای، از برج سحر می‌آیی

شال سبز تو بر آن گردن الماس‌تراش
یال در یال کدام اسب کهر می‌آیی؟

تشت خورشید ز باروی فلک می‌افتد
تا ز پشت قلل حادثه در می‌آیی

جوی چشمان تو از جاری ایهام پر است
گرم جوشی و گریزان به نظر می‌آیی

می‌پرد پلک اهورایی تندیس ظهور
غایب حاضر من! کی ز سفر می‌آیی؟