«لزوم سرسختی با دشمنان معاند»سیره حضرت در حکمرانی و تحقق عدالت جهانی۸۷
«لزوم سرسختی با دشمنان معاند»سیره حضرت در حکمرانی و تحقق عدالت جهانی۸۷
خشونت و ریختن خون دشمنان معاند، روشی است که حضرت ولی عصر (عج) در زمانه ظهور پیش می گیرد.[۱] لازم است در خصوص این سرسختی های حضرت بیشتر تامل کنیم. اگر شخصی با ضربه ای محکم چکمه پای خود را بر روی گنجشک کوچکی فرود آورد و او را له کند تصویری بسیار ظالمانه رقم زده و مستحق سرزنش فراوان خواهد بود. حال اگر همین شخص همان ضربه را با همان چکمه بر سر عقربی بکوبد که در نزدیکی نوزادی است و به سرعت می رود تا او را نیش بزند، هرگز رفتار او را ظالمانه توصیف نمی کنند بلکه او را فردی عادل و مستحق مدح خواهند شمرد.
باید دید امام عصر در زمانه ظهور خون چه کسانی را می ریزد؟ آیا خون انسانهای بی گناه و یا غافل که مستضعف بوده اند و امکان هدایت آنها وجود دارد را می ریزد؟ یا خون ستمگران معاندی که به مراتب از عقرب سمی خطرناک تر هستند؟ ستمگرانی که بقای آنها تنها جان یک نوزاد را به خطر نمی اندازد بلکه باعث رواج بیش از پیش ظلم و ستم در سطوح بسیار گسترده تر خواهد شد. پاسخ روشن است خشم او مختص به دشمنان غیر قابل هدایت و لطف و رحمت او جاری و ساری بر سر همگان است. آری نگاه از سر احساس به مساله خونریزی، به صورت کلی، آن را محکوم می کند اما نگاه از سر عقل و تدبر، در برخی موارد این امر را به صورت جدی ضروری می داند.
[۱] ر.ک: عصر ظهور، ص ۳۵۱.