۶۷. ادعای میرزا حسینعلی نوری ۳
در مباحث قبل گذشت که میرزا حسینعلی ابتدا ادعای «من یظهره اللهی» و پس از آن ادعای «نبوت و نسخ شریعت» نمود؛ سیر صعودی ادعاهای او به نبوت ختم نشد بلکه در کمال تعجب به صراحت ادعای «الوهیت» نیز از او صادر گردید.
او در الواحی که صادر کرد و در تالیفاتی که نوشت و در اشعاری که سرود، بارها درباره خود تعبیراتی چون «خدای خدایان»، «آفریدگار جهان»، «خدای تن های زندانی»، «معبود حقیقی»، «ربّ ما یُری و مالایُری» و … به کار برد. در دعایی که برای شب ولادتش تعلیم داده می‌گوید: «و فیه ولد من لم یلد و لم یولد» یعنی «در آن شب کسی که نه می‌زاید و نه زاده می‌شود، زاده شده‌است!» و در کتاب مبین در ایام زندانی بودنش می‌نویسد: «انه لا اله الا انا المسجون الفرید» یعنی… «خدایی جز من زندانی تنها نیست» و در جای دیگر با اشاره به سکونتش در بدترین شرایط می‌گوید: «همان که عالم را برای خودش آفرید در خرابترین بلاد زندانی شده‌است.» (ر.ک: خدای عصر ارتباط، ص ۲۵ تا ۳۵ و ماجرای باب و بهاء، ص ۱۴۷)
همین ادعا را پیروانش درباره وی ترویج نمودند، و در نتیجه آنان نیز بی شرمانه خدایی او را باور کردند. در همین راستا عبد البهاء، مقام پدرش را «احدیت ذات هویت وجودی» خوانده است و علاوه بر این قبر حسینعلی به صورت کاملا شفاف قبله بهائیان شده است. (ر.ک: نظر اجمالی در دیانت بهائی، ج۱، ص۹۶ و رساله گنجینه حدود و احکام، ج۱، ص۱۸)
